Αήττητος και με το κεφάλι ψηλάΜόλις γύρισα από το γήπεδο, είμαι κι εγώ ακόμα υπό την επήρεια του αγώνα, συγκλονισμένος από ένα σπουδαίο παιχνίδι δύο μεγάλων ομάδων. Ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές, και μετά τη λήξη του αγώνα όπου και να κοιτούσα έβλεπα πρόσωπα θολωμένα, χαμένα στις σκέψεις τους, παοκτσήδων που δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς χάθηκε αυτή η πρόκριση. Δυστυχώς για άλλη μια φορά στην Ευρώπη μας έλειψε αυτό το «κλικ» που θα μας οδηγούσε στην μεγάλη πρόκριση. Κρίμα, γιατί είναι πολλά τα λεφτά, και ήταν χρυσή ευκαιρία.
Αν έμπαινε το πέναλτι στο 75΄ είχαμε εξαιρετικές πιθανότητες πρόκρισης, το ομολόγησε και ο Γιολ στις δηλώσεις του. Διαβάστε τες
εδώ. Και, εδώ που τα λέμε,
όταν παίζεις με τον Άγιαξ και χάνεις πέναλτι δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Είδαμε στην Τούμπα αστέρια παγκοσμίου κλάσεως, όπως τον Σουάρεζ και τον Στεκέλενμπουργκ, που πριν από ένα μήνα τα θαυμάζαμε στην τηλεόραση, και τώρα τα βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας, στο καμίνι της Τούμπας, να αντιμετωπίζουν τον… Τσιρίλο και τον Ίβιτς. Και λίγο έλειψε και να νικήσουν οι δικοί μας. Πρέπει όμως να είμαστε περήφανοι, γιατί πέσαμε αήττητοι, με δύο ισοπαλίες, και κοντράραμε τον μεγάλο αντίπαλό μας στα ίσα.
Για το χαμένο πέναλτι έχω να πω τα εξής:
1) Λείπει εδώ και χρόνια από τον ΠΑΟΚ ο σίγουρος πεναλτίστας. Ο Ίβιτς ποτέ δεν ενέπνευσε εμπιστοσύνη. Παλιότερα ήταν ο Σαλπιγγίδης, ούτε και μ’ εκείνον ήταν γκαραντί γκολ. Κρίμα.
2) Στη συγκεκριμένη φάση ίσως έπρεπε να το εκτελέσει ο Σαλπιγγίδης, γιατί ο Ίβιτς ήταν εμφανέστατα κουρασμένος. Ξεψυχισμένος. Αυτά βέβαια εκ των υστέρων τα λέμε.
3) Ο Ίβιτς, με ένα γκολ ονειρικής εκτέλεσης στο Άμστερνταμ, έκανε τον Στεκέλεμπουργκ να βλέπει εφιάλτες. Απόψε ο παγκοσμίου κλάσεως Ολλανδός πήρε την εκδίκησή του από τον Σέρβο, αλλά και από τον Σάλπι, τον οποίο νίκησε δύο φορές σε κλασικότατα τετ-α-τετ.
Δεύτερο σημείο κλειδί του αγώνα ήταν βεβαίως τα πρώτα εννέα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, όπου καταφέραμε να φάμε… τρία γκολ. Ένα γκολ κάθε τρίλεπτο, δηλαδή. Κι έτσι καταστρέψαμε τόση προσπάθεια που είχαμε κάνει μέχρι τότε. Γιατί μετά, κακά τα ψέματα, το ματς γυρίζει μόνο με θαύμα. Δύσκολο να βάλεις τρία γκολ. Άσχετα που κοντέψαμε να τα καταφέρουμε. Η ουσία είναι ότι η ψυχολογία έχει γυρίσει.
Λοιπόν. Επικράτησε στο γήπεδο η εντύπωση ότι την ευθύνη φέρει κυρίως ατομικά ο Τσιρίλο, ενώ στο τρίτο γκολ φταίει ο Κρέσιτς. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσιρίλο πέρασε ένα εφιαλτικό βράδυ με αντίπαλο τον Σουάρεζ, ο οποίος τον εξέθεσε ουκ ολίγες φορές. Όμως η ευθύνη συνήθως είναι συλλογική, και στα γκολ που δεχτήκαμε αυτό επιβεβαιώνεται. Μπορείτε να δείτε το βιντεάκι με τις φάσεις
εδώ.
Στο πρώτο γκολ βγαίνει μια βαθιά μπαλιά στην καρδιά της άμυνάς μας. Πηδάει για κεφαλιά ο Σουλεϊμάνι, ο Κοντρέρας – πρώτο μεγάλο λάθος - δεν διεκδικεί την κεφαλιά καν, τελικά η μπάλα περνάει, φτάνει στον Σουάρεζ, αν και ο Τσιρίλο θα έπρεπε να έχει επιχειρήσει να πάει πρώτος στην μπάλα – δεύτερο λάθος – παρόλ’ αυτά είναι κι ο Μπουσαϊντί εκεί, τελικά όμως μάλλον μπερδεύεται με τον Τσιρίλο παρά μαρκάρει, ενώ ο Σουάρεζ εντωμεταξύ δεν έχει αφήσει ούτε δευτερόλεπτο χαμένο και έχει εκτελέσει τον Κρέσιτς, ο οποίος έχει πέσει σωστά, αλλά το σουτ εκτός από συρτό-γωνιακό, είναι και δυνατό. Εδώ αυτό που έχει συμβεί είναι ότι το κεντρικό αμυντικό μας δίδυμο – κυρίως – δεν πάει αποφασιστικά στην μπάλα, ίσως μουδιασμένοι ακόμα από την ανάπαυλα του ημιχρόνου, αφήνει στον αντίπαλο την πρωτοβουλία, παίζει παθητικά, και όταν έχεις απέναντί σου αντίπαλο τέτοιας κλάσεως, αυτός δεν θέλει και πολύ για να σε «σκοτώσει».
Το δεύτερο γκολ είναι λίγο διαφορετικό. Κατ’ αρχήν το δεχόμαστε από αντεπίθεση. Σύμπτωμα του 1-1, το οποίο μας ανάγκαζε να αρχίσουμε να βγαίνουμε από το καβούκι μας σιγά-σιγά, καθώς έπρεπε να σκοράρουμε. Ο Σουάρεζ βγαίνει από τα δεξιά, ενώ ο Μπουσαϊντί έχει μείνει ψηλά. Αναγκάζεται να βγει ο Τσιρίλο πλάγια, για να τον μαρκάρει. Ήδη από τώρα η φάση μυρίζει «μπαρούτι». Οι πιθανότητες είναι 90-10 υπέρ του Σουάρεζ. Και δε νομίζω ότι ευθύνεται ο Τσιρίλο γι’ αυτό. Ο Τσιρίλο είναι ο Τσιρίλο. Θυμόσαστε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ πώς εξέθετε ο Μιλίτο τον βαρύ σέντερ μπακ της Μπάγιερν τον Ντεμικέλις. Ε, δεν θα εκθέσει ο Σουάρεζ τον Τσιρίλο; Αν είναι δυνατόν. Το θέμα είναι ότι σ’ αυτό το άνισο μαρκάρισμα η ομάδα άφησε τον Τσιρίλο πολλές φορές αβοήθητο, ενώ κάποιες φορές, όπως καλή ώρα αυτή, είχα την εντύπωση ότι θα έπρεπε να βγαίνει ο Κοντρέρας στον Σουάρεζ, και όχι ο Τσιρίλο. Γιατί ο Κοντρέρας είναι πολύ καλύτερος κόφτης, καλύτερος στα χαμηλά, και πολύ πιο γρήγορος και ευλύγιστος. Τέλος πάντων. Βγαίνει ο Σουάρεζ με τον Τσιρίλο, αλλά σπεύδει από πίσω κι ο Βιτόλο, να του κλείσει κάπως τη δυνατότητα ντρίπλας προς τα πίσω. Αναγκάζεται να βγάλει σέντρα ο Σουάρεζ. Και τη βγάζει συρτή, όχι ιδιαίτερα δυνατή, μέσα στην μικρή περιοχή. Στην καρδιά της άμυνάς μας.
Και είναι ο Ντε Γιόνγκ με δύο παίκτες πάνω του – Κοντρέρας και Σνάουτσνερ – και δεν διώχνει κανείς. Δεν πάει κανείς πρώτος στην μπάλα! Και αναφέρομαι κυρίως βέβαια στον Κοντρέρας. Αλλά να ρωτήσω και το άλλο; Ο Κρέσιτς γιατί δεν την καθαρίζει τη φάση; Μπροστά του ήταν η μπάλα. Τι περίμενε, δηλαδή; Να πάει πάνω του; Κι γίνεται έτσι το 1-2. Με Κοντρέρας-Κρέσιτς θεατές.
Πάμε και στο τρίτο γκολ. Είναι φάουλ από τα 25-30 μέτρα. Δεν είναι ακίνδυνο. Είναι τρόπος αυτός που στήθηκε το τοίχος; Βιερίνια-Βιτόλο συμπεριφέρθηκαν λες και μπήκαν εκεί έτσι, για το τυπικό. Απόλυτη χαλαρότης. Ανάμεσά τους πέρασε η μπάλα! Όσο για τον Κρέσιτς: Ναι, φέρει ευθύνη. Δεν ήταν όμως και τόσο απλό. Η μπάλα, δεν ξέρω αν κόντραρε και πουθενά, πήρε πάντως μια πολύ περίεργη τροχιά και έσκασε μπροστά του, κάνοντας μάλιστα ένα απίστευτο γκελ. Και ήταν δυνατό σουτ. Πολύ δυνατό.
Το συμπέρασμα είναι ότι και τον τραυματισμό του Χαλκιά πληρώσαμε, και ο Κοντρέρας δεν είναι αυτός που ήταν – και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα ξαναγίνει – και ο Τσιρίλο δεν βρέθηκε και στην καλύτερη βραδιά του.
Παρόλ’ αυτά μπορούσαμε! Μειώσαμε πολύ γρήγορα το σκορ, πιέσαμε, και στο 75΄ είχαμε τη χρυσή ευκαιρία να ισοφαρίσουμε. Ατυχία; Όχι, δεν θα τό ’λεγα. Ατυχία είναι τα δοκάρια. Το να στέλνεις πέναλτι πάνω στον τερματοφύλακα δεν είναι ατυχία. Είναι κάτι άλλο. Δεν είναι καλός παίκτης ο Ίβιτς; Καλός, και μάλιστα εξαιρετικός είναι. Και σήμερα βοήθησε πολύ. Όμως σ’ αυτές τις στιγμές είναι που φανερώνεται η βαθύτερη ψυχολογία, αλλά και η βαθύτερη αξία των ποδοσφαιριστών. Γιατί η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος δεν το πιστέψαμε. Και η αλήθεια είναι πως όταν βάλεις αντιμέτωπους τον Στεκέλενμπουργκ με τον Ίβιτς, οι πιθανότητες είναι υπέρ του Στεκέλενμπουργκ. Κρίμα, γιατί χάλασε τις εντυπώσεις ο Ίβιτς, από κείνο το υπέροχο γκολ που είχε πετύχει στο Άμστερνταμ.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει περήφανους και με αυξημένη αυτοπεποίθηση, η αλήθεια όμως είναι ότι κινδυνεύουμε να πάθουμε το σύνδρομο της μικρής ομάδας που προηγείται σε όλη τη διάρκεια ενός τελικού, ισοφαρίζεται από καθαρή ατυχία στο 90΄, και καταρρέει στην παράταση. Εμείς χάσαμε στο τσαφ την πρόκριση από τον μεγάλο Άγιαξ και θα πρέπει τώρα να προσέξουμε να μην καταρρεύσουμε. Ο επόμενος γύρος θα είναι ακόμα πιο δύσκολος. Θα αντέξουμε; Ιδού η νέα πρόκληση…
ΥΓ. 1: Μεγάλη μεταγραφή ο Σαλπιγγίδης. Θα προσδώσει ταχύτητα, σπιρτάδα, εξτρά επιθέσεις, γκολ. Και έδειξε ότι μπορεί και από τα πλάγια και από το κέντρο.
ΥΓ. 2: Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω την αντικατάσταση Βιτόλο. Ας δεχτούμε ότι κάτι περισσότερο θα ξέρει ο προπονητής (π.χ. ότι του είπε ο παίκτης ότι κουράστηκε - σαν παράδειγμα το λέω, γιατί λιγάκι δύσκολο να πει ποτέ τέτοιο πράμα ο Βιτόλο), κι ας το κλείσουμε εδώ...Οι συνθέσεις των ομάδων
ΠΑΟΚ (Παύλος Δερμιτζάκης): Κρέσιτς, Μπουσαίντι, Σνάουτσνερ (84' Φιλομένο), Τσιρίλο, Κοντρέρας, Γκαρσία, Βιτόλο (64' Μουσλίμοβιτς), Ίβιτς, Βιεϊρίνια, Σαλπιγγίδης, Σορλέν.Αγιαξ (Μάρτιν Γιολ): Στεκέλενμπουργκ, Βαν ντερ Βιλ, Ανίτα, Αλντερβάιρελντ, Βερτογκεν, Λιντγκρεν, Ντε Ζέου, Ντε Γιονγκ, Σουάρες (91' Ολεγκιέν), Σουλεϊμάνι (78' Ερικσεν), Εμάνουελσον.Κίτρινες: Τσιρίλο (ΠΑΟΚ), Ανίτα (Αγιαξ)Διαιτητής: Βελάσκο Καρμπάγιο (Ισπανία)
