ΠΑΟΚ – ΟΦΗ 2-2

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ 2007-08
4η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ

Συνθέσεις:
ΠΑΟΚ: Φερνάντες, Ηλιάδης (56` Γεωργιάδης), Χαραλάμπους, Μελίσσης, Κνολ, Μπαλάφας, Κωνσταντινίδης, Βαγγελής, Σάλμον (71` Χριστοδουλόπουλος), Βρύζας (83` Ιλιεφ), Λάκης.
ΟΦΗ: Πίρσμαν, Αρβανίτης, Ταραλίδης, Σίμιτς (79` Πλιάγκας), Πόποβιτς (66`Νουαφόρ), Ισά, Ρουμπάκης, Σφακιανάκης, Μονιάκης, Κουνενάκης, Λεοζίνιο (77` Γκέρμπερ).

ΣΚΟΡΕΡΣ: 6` Λεοζίνιο 0-1, 8` Βαγγελής 1-1, 9` Κωνσταντινίδης 2-1, 36` Κουνενάκης 2-2
ΚΙΤΡΙΝΕΣ: 85` Χριστοδουλόπουλος, 93` Κνολ - 80` Ισά

Η ανώμαλη προσγείωση συνεχίζεται…
Μετά την ήττα με κατεβασμένα τα χέρια στη Λεωφόρο, η ανάδειξη των αδυναμιών και των ορίων του σημερινού ΠΑΟΚ συνεχίστηκε απόψε και στην Τούμπα, ενάντια μάλιστα σε κατώτερο αντίπαλο. Σ’ ένα φαινομενικά εύκολο παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ άφησε τζάμπα και βερεσέ δύο υπερπολύτιμους βαθμούς. Το μόνο ευχάριστο, όπως βλέπω εγώ τα πράγματα, είναι ότι βιώνουμε όλοι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, περνούμε δηλαδή ένα στάδιο απαραίτητο στο μακρύ δρόμο προς την αυτοβελτίωση. Μετά, λοιπόν, την αγαλλίαση του 3-0 επί του Ηρακλή, επέρχεται η ανώμαλη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα: Οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μία μέρα στην άλλη, ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, οι πίκρες και τα εμπόδια της διαδρομής πολλά. Θα βγούμε νικητές μόνο αν καταφέρουμε να επιδείξουμε την απαραίτητη επιμονή κι υπομονή.

2-2 με τον ΟΦΗ μέσα στην Τούμπα, λοιπόν, και καθώς οι ώρες περνούν και η πρώτη ένταση και ο εκνευρισμός δίνουν τη θέση τους στην περισυλλογή, αναρωτιέται κανείς: Τι έφταιξε; Γιατί δεν μπόρεσε ο ΠΑΟΚ να κερδίσει τον κατώτερο ΟΦΗ;

Δύο γκολ παθητικό μέσα στην Τούμπα
Το πρώτο που περνά απ’ το μυαλό είναι ότι δεχτήκαμε δύο ολόκληρα γκολ μέσα στην Τούμπα. Και τι γκολ; Το πρώτο ήταν μια αντεπίθεση στην οποία ουδείς μάρκαρε. Ο Σφακιανάκης διέσχισε ανενόχλητος το μισό γήπεδο, ενώ οι χαφ μας κοιτούσαν την πλάτη του, πάσαρε στον Λεοζίνιο, οι αμυντικοί μας τον κοιτούσαν να πλησιάζει και ουδείς αποφάσιζε να πέσει στα πόδια του, ο Λεοζίνιο σούταρε έτσι ανενόχλητος από πλεονεκτική θέση, ο δε Φερνάντεζ έμεινε «άγαλμα», πράγμα περίεργο, αν αναλογιστεί κανείς ότι παρακολουθούσε τη φάση από το ξεκίνημά της, και ήταν φως φανάρι ότι ο αντίπαλος θα σουτάρει, δεν υπήρχε δηλαδή ο παραμικρός αιφνιδιασμός. Πρόκειται λοιπόν για μια φάση για σεμινάριο. Σεμινάριο χαρακτηριστικών λαθών ενός τρόπου παιχνιδιού που πρέπει να περάσει το γρηγορότερο δυνατόν στο ανεπίστρεπτο παρελθόν: Χαφ χωρίς ταχύτητα και σπιρτάδα, χωρίς γρήγορες επιστροφές, χωρίς διάθεση για μαρκάρισμα. Αμυντικοί που μαρκάρουν «με τα μάτια» (πασίγνωστη παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου), κι ένας τερματοφύλακας αφηρημένος, που του έχουν δώσει να καταλάβει ότι αποτελεί ένα μεγάλο ταλέντο, όχι όμως και ότι πρέπει να δουλέψει σκληρά για να διατηρήσει και να εξελίξει το ταλέντο του αυτό (άλλη μια μεγάλη παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου, τα χαραμισμένα ταλέντα).

Το δεύτερο γκολ ήταν απ’ αυτά που μια σοβαρή ομάδα δεν πρέπει να δέχεται παρά μόνο σε πολύ ειδικές και ακραίες περιστάσεις. Εκτέλεση κόρνερ από τον Σίμιτς, κεφαλιά του Κουνενάκη, γκολ. Αν είναι δυνατόν! Εντάξει, είναι ψηλός ο Κουνενάκης, αλλά είναι δυνατόν να μην μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε; Ποιος είναι τέλος πάντων; Ο Χορστ Χρούμπες; (Πού τον θυμήθηκα τώρα αυτόν…) Μπορεί κανείς να δεχτεί ότι ήμασταν λίγο άτυχοι σ’ αυτό το γκολ, έτσι όπως πήγε ιδανικά η μπάλα στο κεφάλι του Κουνενάκη, κι από κει δοκάρι και μέσα, από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΟΦΗ είχε κι ένα εντυπωσιακότατο δοκάρι λίγο νωρίτερα. Ένα δοκάρι που προήλθε από την παθογένεια του δεξιού άκρου της άμυνάς μας…

Το πρόβλημα του δεξιού μπακ
Εντάξει, είμαστε άτυχοι. Χάσαμε από σοβαρό τραυματισμό ένα θαυμάσιο δεξί μπακ, τον Αραμπατζή, ο οποίος θα βοηθούσε τα μάλα την ομάδα. Χάσαμε στο καπάκι και τον αντικαταστάτη του, τον Σνάουτσνερ. Από κει και πέρα, όμως, δεν επιτρέπεται να μας «κάνει κουδούνια» από τα δεξιά ο Σίμιτς με τον Λεοζίνιο, και κάθε επίθεση του ΟΦΗ να είναι κίνδυνος-θάνατος. Όχι, δεν είναι μόνο του Ηλιάδη το φταίξιμο. Δεν είναι ατομικό το ζήτημα. Κι ούτε πιστεύω ότι αν έβαζε τον Πεχλιβάνη θα ήταν καλύτερα. Το κλειδί είναι η συνεργασία και οι αλληλοκαλύψεις. Όπως ήταν παραταγμένα τα χαφ, ο Βαγγελής έκλινε κάπως προς τα αριστερά και ο Μπαλάφας προς τα δεξιά. Πού ήταν λοιπόν ο Μπαλάφας; Βοήθησε καθόλου τον Ηλιάδη; Όχι. Ο Λάκης; Στο πρώτο ημίχρονο όλο στην επίθεση είχε το μυαλό του. Δεν βοήθησε, παρά μονάχα όταν πλέον τον γύρισε ο Σάντος μπακ, αχρηστεύοντάς τον όμως έτσι επιθετικά (το ίδιο βιολί όπως και με τον Παναθηναϊκό. Χάνουμε το καλύτερο επιθετικό μας εργαλείο μόνο και μόνο για να φυλάξουμε τα νώτα μας – μεγάλη η χάρη αυτού του Σίμιτς). Αναγκαζόταν και γύριζε ο Σάλμον να μαρκάρει. Και εδώ ερχόμαστε λίγο και στον Φερνάντο Σάντος…

Η διάταξη της ομάδας
Πάντα μου άρεζε να ασκώ κριτική στους προπονητές. Όχι για να τους επικρίνω. Αλλά γιατί πιστεύω ότι πρέπει να καλλιεργήσουμε νοήμονες φιλάθλους. Να προωθήσουμε την ποδοσφαιρική παιδεία. Το ποδόσφαιρο είναι ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, και εκεί έγκειται η μεγάλη γοητεία του. Είναι όμορφο να προσπαθείς να «διαβάζεις» τα παιχνίδια. Όμορφο και διδακτικό. Το να τα ρίχνεις όμως όλα στον προπονητή και να ζητάς με το παραμικρό την απομάκρυνσή του είναι ηλίθιο και απαράδεκτο. Κάθε προπονητής χρειάζεται χρόνο για να αποδώσει. Με ελάχιστες εξαιρέσεις εμφανώς ανίκανων και «λίγων» προπονητών, ένας προπονητής πρέπει να μένει σε μια ομάδα τουλάχιστον τρία χρόνια. Όπως ακριβώς και ο Φερνάντο Σάντος στον ΠΑΟΚ. Θα μείνει τουλάχιστον τρία χρόνια στον ΠΑΟΚ και θα μας μάθει πολλά. Εγώ προσωπικά νιώθω πολύ μικρός και λίγος για να του ασκήσω κριτική. Κάθε φορά που βλέπω τον ΠΑΟΚ μαθαίνω και κάτι καινούριο για το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ακόμα κι απόψε ο ΠΑΟΚ έπαιξε κατά διαστήματα καλό, σύγχρονο και δουλεμένο ποδόσφαιρο. Τα δύο γκολ που έβαλε το αποδεικνύουν. Είναι μεγάλη υπόθεση που διαθέτουμε αυτόν τον προπονητή, και έχουμε πολλά να μάθουμε απ’ αυτόν. Κάποιες απορίες όμως μου δημιουργήθηκαν απόψε, και αναζητώ εναγωνίως απαντήσεις:

Πρώτον, εφόσον επέλεξε ο Σάντος να κατέβει με δυο βαριά φορ, σε ένα σύστημα 4-2-1-3 (αλήθεια, 4-3-3 δεν είχες πει πως σου αρέσει, Φερνάντο; Πώς και βρέθηκες με δύο φορ;), γιατί τοποθέτησε τον Σάλμον πιο πίσω και τον Βρύζα φουνταριστό; Ο Σάλμον μοιάζει για κλασσικός παίκτης περιοχής, και γι’ αυτό τον πήραμε άλλωστε. Όσο κι αν χρειάζεται και στα μετόπισθεν, δεν είναι χαράμισμα; Ιδιαίτερα όταν υπάρχει και ο Βρύζας, παίκτης εξοικειωμένος με τη θέση του μεσοεπιθετικού, και παίκτης που έτσι κι αλλιώς σπανίως διακρίθηκε για μεγάλη δεινότητα στο σκοράρισμα. Έχω την αίσθηση ότι σε ορισμένες φάσεις, ιδιαίτερα στο β’ ημίχρονο, αν βρισκόταν ο Σάλμον στη θέση του Βρύζα μέσα στην περιοχή, η κατάληξη θα ήταν διαφορετική.

Δεύτερον: Είναι γνωστό ότι ο Βρύζας δεν βγάζει 90 λεπτά παιχνιδιού. Τι τον αφήνεις μέσα; Αφού μετά το 70΄ είναι πλέον ξεψυχισμένος. Αντί να βγάλεις τον Σάλμον, πέρασέ τον σέντερ φορ και βγάλε τον Βρύζα. Κι όχι στο 71΄. Στο 60΄…

Τρίτον: Αφού βλέπεις ότι επικρατεί αναταραχή και εκνευρισμός όσο περνάει η ώρα, γιατί ανακατεύεις τόσο την τράπουλα και κάνεις τους παίκτες να χάσουν τον μπούσουλα; Με την αλλαγή του Ίλιεφ (αλήθεια, αυτός δεν ήταν που έλεγες ότι είναι ανέτοιμος και θέλει δουλειά ακόμη;) κανείς δεν ήξερε πλέον πού ακριβώς παίζει όλοι δε ψάχνανε τον σέντερ φορ, που όμως δεν υπήρχε…

Τέταρτον: Όλο το γήπεδο έβλεπε ότι στο β΄ ημίχρονο ο ΟΦΗ έπαιζε κατενάτσιο και έπρεπε να ανέβουμε και να πρεσάρουμε πιο ψηλά. Γιατί δεν έγινε; Γιατί; Φοβήθηκες μη φάμε καμιά αντεπίθεση; Μα, να σου πω κάτι; Παίξε καλά και πιεστικά σαν ΠΑΟΚ, κάνε ευκαιρίες, κι ας χάσεις. Τι ένας βαθμός, τι κανένας. Η ουσία είναι ότι ήρθε ο ΟΦΗ και μας έπαιξε όπως ήθελε μέσα στην Τούμπα. Πρέσαρε, λοιπόν, εσύ, σαν ΠΑΟΚ που είσαι, κι ας χάσεις…

Πέμπτον, αφού βλέπεις ότι ο Χαραλάμπους δεν είναι σήμερα ο Χαραλάμπους της Λεωφόρου, γιατί δεν βάζεις Γκονζάλες; Τσιγκουνεύτηκες την αλλαγή; Ας πρόσεχες. Στο κάτω-κάτω, τι εστί Σίμιτς και τι Λεοζίνιο το γνώριζες και πριν αρχίσει το ματς. Ή μήπως όχι;;

Τα βαθύτερα αίτια της ήττας
Ό,τι και να λέμε, πάντως, η ουσία είναι ότι για άλλη μια φορά χάσαμε την ψυχραιμία μας και την οργάνωσή μας, όπως στα παλιά, καλά χρόνια του Βούκοτιτς και του Παράσχα, και δεν μπορέσαμε να παίξουμε μεθοδικά, ήρεμα, με σύστημα και πρόγραμμα, ώστε να βάλουμε την μπάλα κάτω και να μπούμε με αξιώσεις στα αντίπαλα καρέ. Και εδώ η απάντηση δεν είναι βέβαια η άσκηση κριτικής στον Σάντος, αλλά να βάλουμε τα κεφάλια κάτω και να δουλέψουμε περισσότερο. Να «δέσουν» οι αυτοματισμοί, να γνωρίζουμε ανά πάρα ώρα και στιγμή τι πρέπει να κάνουμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Θέλουμε όμως δουλειά και στη φυσική κατάσταση. Το επίπεδό μας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι αρκούντως καλό. Θέλουμε δουλειά. Ορισμένα παιδιά χρειάζονται πολύ προσοχή και ατομικά. Όπως ο Μπαλάφας. Είναι σπουδαίος ποδοσφαιριστής, πολύ ταλαντούχος, αλλά «φοβιτσιάρης». Η μπάλα του "καίει" τα πόδια (Σωτήρη, αν το διαβάζεις αυτό, σε προκαλώ να με διαψεύσεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο). Θέλει ατομικό πρόγραμμα για να μάθει να κινείται όταν αναπτυσσόμαστε και να παίρνει πρωτοβουλίες. Ο Φερνάντες, να μη χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του. Ο Κνολ, να μάθει να πηδάει στο σωστό χρόνο. Ο Βαγγελής, να μάθει να μαρκάρει χωρίς συνεχή φάουλ. Ο Χριστοδουλόπουλος να παίζει ομαδικά και όχι για τον εαυτό του. Όλοι μας οι παίκτες να μάθουν να σουτάρουν και να μάθουν να τολμούν να σουτάρουν. Θέλουμε δουλειά. Πολύ δουλειά. Και έχουμε τρεις βδομάδες καιρό για να το κάνουμε. Στις 20 Οκτωβρίου είμαι απόλυτα βέβαιος ότι τα αποτελέσματα θα φανούν…

ΠΑΟΚΑΡΑ ΟΛΕ!