Μόλις επέστρεψα από την κηδεία του Γιώργου Παντελάκη στην Αγία Σοφία. Ήταν μια σεμνή τελετή, παρουσία πλήθους κόσμου, και μέσα σε κλίμα γνήσιας συγκίνησης και κατάνυξης. Έβλεπες ανθρώπους όλων των ηλικιών, που αρκετοί απ' αυτούς μπορεί να μην γνώριζαν τον Γιώργο Παντελάκη προσωπικά, να είναι βουρκωμένοι. Από επωνύμους, παραβρέθηκαν ο Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, ο Δήμαρχος, ο Νομάρχης. Ήταν ακόμα παρόν σύσσωμο το ΔΣ της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Παρόν και ο Πρόεδρος του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ, όπως και αρκετοί άλλοι διοικητικοί παράγοντες της ομάδας. Πολλοί ήταν οι παλαίμαχοι του Δικεφάλου που έδωσαν το παρόν, ανάμεσά τους θα αναφέρω τον Άγγελο Αναστασιάδη, αγέρωχο, σεμνό και γνήσια συγκινημένο, τον Κώστα Ιωσηφίδη, τον Σταύρο Σαράφη, τον Γιάννη Γούναρη, τον Μλάντεν Φορτούλα, τον Κώστα Ορφανό, τον Κυριάκο Αλεξανδρίδη, τον Κώστα Λαγονίδη. Τους εν ενεργεία ποδοσφαιριστές εκπροσώπησε ο αρχηγός Παντελής Κωνσταντινίδης. Γενικά, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα περισσότερο κόσμο. Η εκκλησία ήταν γεμάτη, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω. Πολυάριθμα ήταν και τα στεφάνια που κατατέθηκαν εις μνήμην του εκλιπόντος, με αποτέλεσμα το προαύλιο της εκκλησίας να παρουσιάζει ένα σπάνιο θέαμα και οι περαστικοί να σταματούν με θαυμασμό και να ζητούν να πληροφορηθούν ποιος σπουδαίος άνδρας πέθανε. Πέθανε κάποιος που ήταν τυλιγμένος με τη σημαία του ΠΑΟΚ. Δεν είχε οικογένεια, δεν είχε άλλη ιδιότητα. Ήταν ΠΑΟΚ. Όταν το ασπρόμαυρο φέρετρο με το Δικέφαλο μπήκε στη νεκροφόρα, όλοι ξέσπασαν σε ένα θερμό χειροκρότημα. Ας είναι λαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου