ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΗΜΙΧΡΟΝΟΥ
Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα στο 2ο ημίχρονο. Η λιγοστή οργάνωση του πρώτου μέρους χάθηκε κι αυτή, η Κέρκυρα πίεσε ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε καθόλου να πατήσουμε περιοχή, ενώ οι αναγκαστικές αλλαγές αποτέλεσαν την χαριστική βολή. Στις αλλαγές αυτές θα ήθελα να σταθώ για λίγο: Πρώτα-πρώτα το παιχνίδι σηματοδότησε την επιστροφή του Χριστοδουλόπουλου. Προσωπικά είμαι ενάντιος στην επανένταξη του παιδιού αυτού στην ομάδα, γιατί πιστεύω ότι για να διατηρηθεί το σωστό ομαδικό και αθλητικό πνεύμα σε μια ομάδα, καθώς και η πειθαρχία και το «καλό παράδειγμα», θα πρέπει να επικρατεί δικαιοσύνη. Δεν μπορεί ο καθένας να φεύγει και να έρχεται όποτε του γουστάρει, ούτε να απαιτεί ό,τι του γουστάρει. Το πρόβλημα του Χριστοδουλόπουλου δεν είχε να κάνει με κακούς χειρισμούς της προηγούμενης διοίκησης ή του προπονητή, και κατά συνέπεια δεν δικαιούται η νέα διοίκηση να κάνει ένα καινούριο ξεκίνημα μαζί του. Ας μην απορούμε γιατί οι παίκτες μας αδιαφορούν ή είναι απείθαρχοι. Όταν βλέπουν τι γίνεται με το Χριστοδουλόπουλο αντιλαμβάνονται ότι ο καθένας σ’ αυτή την ομάδα κάνει ό,τι θέλει. Τα ίδια ισχύουν και για τη φαιδρή περίπτωση του Ίντιο. Η επιλογή Παράσχου να τον περάσει σαν αλλαγή ήταν γελοία και εκθέτει τη σοβαρότητα και του ίδιου και της ομάδας. Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι ο παίκτης δεν κάνει ούτε για τον ΠΑΟΚ, αλλά ούτε και για καμία ομάδα 1ης Εθνικής. Την ίδια ώρα υπάρχει ποδοσφαιριστής σοβαρός, που συμμετέχει σε όλες τις προπονήσεις από την αρχή της σεζόν, και δεν του έχει δοθεί ούτε μία ευκαιρία. Αναφέρομαι βεβαίως στον Γκονζάλες. Είναι επιλογές ντροπής αυτές που κάνει ο Παράσχος, καθ’ υπόδειξην προφανώς της διοίκησης, ενώ και η αλλαγή του Γεωργιάδη με το Γιασεμάκη ήταν για γέλια, αφού ο Γεωργιάδης σηκώθηκε και ζητούσε να ξαναμπεί στον αγωνιστικό χώρο, την ίδια ώρα που εμείς «τρώγαμε στη μάπα» τα χάλια του Γιασεμάκη. Θα ήθελα να σταθώ λίγο και στη διαιτησία. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο για το ελληνικό ποδόσφαιρο να ορθοποδήσει όταν υπάρχουν τέτοιες διαιτησίες. Δεν αναφέρομαι σε λάθη ή αδικίες, αναφέρομαι σε κάτι πολύ λεπτότερο κι ουσιαστικότερο, τη νοοτροπία των σφυριγμάτων. Σφύριζε φάουλ με το παραμικρό, γενικά διέκοπτε το παιχνίδι με κάθε αφορμή, ακόμη και για κατά φαντασίαν τραυματισμούς, και παράλληλα αργούσε πάρα πολύ να το ξαναξεκινήσει. Έτσι όμως δεν μπορεί να παιχτεί ποδόσφαιρο. Χάνεται ο ρυθμός. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Καθόλου, σας απαντώ. Είναι αναγκαία συνθήκη ο ρυθμός, και με τέτοιους διαιτητές είναι αδύνατον να επιτευχθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου