ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΤΑ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ

Πάρα πολύς λόγος έχει γίνει φέτος με την υποτιθέμενη αδυναμία του ΠΑΟΚ να πάρει αποτελέσματα εκτός έδρας. Κατ’ αρχήν, συζητά κανείς ιδιαιτέρως για πράγματα τα οποία αποτελούν καινούρια φαινόμενα, που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και τα προβλεπόμενα. Πρέπει όμως ευθύς εξ αρχής να τονίσουμε ότι ο ΠΑΟΚ, από τότε που εντάχθηκε στα σαλόνια των πραγματικά μεγάλων ομάδων, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 - αρχές ’70, υπήρξε μια ομάδα έδρας. Ο ΠΑΟΚ παραδοσιακά βάσισε τη δύναμή του στην επίδραση της καυτής Τούμπας, ήταν δηλαδή μια ομάδα που υπολόγιζε να κάνει μάξιμουμ μία ήττα στην έδρα της και να παραχωρήσει και καναδυό ισοπαλίες. Με τέτοια συγκομιδή στην έδρα σου, αν κάνεις και επτά-οκτώ νίκες εκτός έδρας παίρνεις πρωτάθλημα! Γι’ αυτό και ο ΠΑΟΚ σπανίως τις έκανε. Δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα δικά μας. Ο ΠΑΟΚ ήταν, είναι και θα είναι μια ομάδα έδρας. Ξεκινά κατ’ αρχήν με ζητούμενο την μέγιστη αποκομιδή στα εντός, κι από κει και πέρα ό,τι περισσότερο έρθει στα εκτός, καλώς να ορίσει.

Φέτος όλος ο ντόρος οφείλεται στο ότι ο ΠΑΟΚ έχει 5 ήττες σε ισάριθμα εκτός έδρας παιχνίδια. Όλοι αυτοί όμως που το έχουν κάνει μεγάλο θέμα δεν κάθονται να δουν το πρόγραμμα, πού ακριβώς δηλαδή κλήθηκε να αγωνιστεί φέτος ο ΠΑΟΚ εκτός έδρας; Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, έπαιξε τα δυο μεγάλα ντέρμπι με Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό, ένα τοπικό ντέρμπι στο Χαριλάου, και έκανε και δυο εξόδους στην επαρχία, σε ποιες έδρες όμως; Στην Ξάνθη, η οποία με εξαίρεση εκείνο το ματς της τελευταίας αγωνιστικής με τον Ηρακλή είχε ξεχάσει από πότε είχε να χάσει στα Πηγάδια, και στην Τρίπολη, η οποία, παρότι νεοφώτιστη, αποδεικνύεται, τουλάχιστον προς το παρόν, ανίκητη στην έδρα της, όπου έχει ήδη καταβάλλει, εκτός του ΠΑΟΚ, και τους Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό! Άρα, λοιπόν, υπό την παρούσα συγκυρία, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να καταφέρει ο ΠΑΟΚ να πάρει βαθμό σ’ αυτά τα παιχνίδια.

Ο ΠΑΟΚ φέτος θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από πανευτυχής αν καταφέρει να κάνει έξι εκτός έδρας νίκες. Τα παιχνίδια στα οποία θα πρέπει να διεκδικήσει αυτές τις νίκες είναι τα εξής: Με Λεβαδειακό - Βέροια - Εργοτέλη - Καλαμαριά - ΟΦΗ - Ατρόμητο είναι τα έξι ματς του πρώτου γκρουπ, επίσης με Ηρακλή-Λάρισα-Πανιώνιο είναι τρία ακόμη ματς που μπορούμε να χτυπήσουμε, και υπάρχει ακόμα και το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Αυτά είναι όλα τα παιχνίδια που έχουμε να δώσουμε. Είναι λοιπόν σαφές ότι η φαινομενική αδυναμία του ΠΑΟΚ εκτός έδρας βασίζεται αποκλειστικά σχεδόν στο πρόγραμμα που είχε η ομάδα μέχρι στιγμής. Υπάρχουν εννιά παιχνίδια στα οποία θα διεκδικήσουμε έξι νίκες από δω και πέρα. Και πέντε καλές θα είναι. Αρκεί να δούμε τα στατιστικά των προηγούμενων ετών:

Αγ. Περίοδος	Θέση	Νίκες εκτός	Ισοπ. εκτός	Ήττες εκτός
1995-96	11	2	7	8
1996-97	4	7	4	6
1997-98	4	8	4	5
1998-99	4	7	2	8
1999-2000	5	5	6	6
2000-01	4	4	7	4
2001-02	4	4	3	6
2002-03	3	6	3	6
2003-04	3	8	3	4
2004-05	5	4	3	8
2005-06	6	3	5	7
2006-07	6	3	4	8

Πρέπει να σημειωθεί ότι στις περιόδους πριν από το 2000-01 οι ομάδες της κατηγορίας ήταν 18, οπότε παιζόταν 17 παιχνίδια εκτός έδρας, έναντι 15 που είναι σήμερα. Έτσι πιάσαμε εκείνες τις 7 και 8 νίκες εκτός έδρας, ρεκόρ που καταφέραμε να επαναλάβουμε μόνο το 2003-04, οπότε και καταφέραμε να βγούμε τρίτοι στο πρωτάθλημα. Ακόμα και το 2002-03 που βγήκαμε πάλι τρίτοι, είχαμε όλες κι όλες 6 νίκες εκτός έδρας. Πέρσι και πρόπερσι κλείσαμε τη σεζόν με τρεις μόνο νίκες εκτός έδρας. Μα αυτό είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το καταφέρουμε και φέτος! Ας μην κάνουμε ντόρο άνευ λόγου και αιτίας, λοιπόν. Είναι σαφές ότι με 5 εκτός έδρας νίκες θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι. Στο κάτω-κάτω φέτος για την πέμπτη θέση πάμε, δεν πάμε για πρωτάθλημα.

Υπάρχουν λοιπόν παιχνίδια από δω και πέρα, στα οποία μπορούμε καλλίστως να χτυπήσουμε τις 5-6 νίκες μας. Εξαιρείται μόνο το ματς με την ΑΕΚ. Οι πέντε ήττες που είχαμε ως τώρα οφείλονται κυρίως στο κακό πρόγραμμα που είχε η ομάδα, και δεν σημαίνουν τίποτα. Όλα παίζονται. Να μην ξεχνάμε ότι η ομάδα ξεκινά φέτος μια καινούρια προσπάθεια, άλλαξε προπονητή μετά την πρώτη αγωνιστική, και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, παρά τις ατυχίες με τους τραυματισμούς, θα παρουσιάζεται κάθε φορά και πιο βελτιωμένη. Όσο για το ματς του ερχόμενου Σαββάτου με τον Ατρόμητο, πάμε σαφώς για νίκη, αλλά κι αν δεν κερδίσουμε, εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να το κάνω θέμα. Είναι όμως γεγονός ότι δεν πρέπει να χάσουμε. Αν δούμε τα στατιστικά, ο ΠΑΟΚ ουδέποτε έκανε πάνω από 8 ήττες εκτός έδρας, ακόμα και το 1995-96 που βγήκε ενδέκατος τόσες έκανε, και θα είναι πάρα πολύ άσχημο να συμπληρώσουμε έξι ήττες σε ισάριθμες εξόδους μας από την Τούμπα. Είναι λοιπόν ζήτημα ζωής και θανάτου να μην χάσουμε στο Περιστέρι.

Το ζήτημα της απόδοσης

Υπάρχουν όμως και μερικοί, που δεν κάνουν τόσο θέμα τις ήττες που κάναμε μακριά από το σπίτι μας, όσο την απόδοση που πιάσαμε. Λένε, δηλαδή, ότι με εξαίρεση το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, ο ΠΑΟΚ ήταν κακός σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια. Κι αυτό είναι το ανησυχητικό. Αναρωτιούνται ακόμα πώς είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό, όταν ο ΠΑΟΚ, κατά την ίδια χρονική περίοδο, παίζει καλά στην Τούμπα. Κι εδώ θα έλεγα ότι είναι εν πολλοίς μαγική εικόνα. Κοιτάξτε το πρόγραμμα: Στην έδρα του ο ΠΑΟΚ έχει παίξει μόνο με μικρές ομάδες. Έπαιξε μόνο ένα τοπικό ντέρμπι με Ηρακλή, τον πέτυχε όμως σε μια χρονική συγκυρία που ήταν χάλια, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Από κει και πέρα έπαιξε μόνο με ομαδούλες της πλάκας, δηλ. Βέροια 2-0 (σκόραρε σε πολύ ευνοϊκά χρονικά σημεία χωρίς να πιάσει καλή απόδοση), Εργοτέλη 1-0 (με την ψυχή στο στόμα στο 87΄), Καλαμαριά 4-1 (καλό παιχνίδι, αλλά επικράτηση δυσκολότερη απ’ ό,τι δείχνει το τελικό σκορ), Πανιώνιο 3-1 (το καθάρισε σε 20΄) και ΟΦΗ 2-2 (πέταξε αδικαιολόγητα 2 βαθμούς, κατά τη γνώμη μου η πιο οδυνηρή απώλεια της φετινής χρονιάς, κανένας όμως δεν το έκανε θέμα, γιατί κάναμε τις άλλες 5 νίκες). Σοβαρή ομάδα να μπαίνει στην Τούμπα φέτος εγώ δεν έχω δει. Άρα, λοιπόν, δεν κάνει και τόσο μεγάλα παιχνίδια ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Έτυχε απλά να αντιμετωπίζει ομαδούλες στην Τούμπα και θεριά ανήμερα εκτός έδρας. Εγώ πιστεύω ότι αν είχε κληρωθεί στο πρόγραμμα να παίξει με Βέροια και Εργοτέλη εκτός έδρας θα είχε τώρα δυο νίκες εκτός έδρας με βεβαιότητα. Και τον Ηρακλή, όμως, αν τον αντιμετώπιζε στο Καυτατζόγλειο τη 2^η αγωνιστική, σε κείνη τη συγκυρία, θα κέρδιζε σίγουρα. Άρα είναι μαγική εικόνα η αδυναμία μας στα εκτός έδρας.

Από κει και πέρα, θέλω να τονίσω ότι όλη αυτή η ιστορία που παραδοσιακά θέλει τον ΠΑΟΚ ομάδα έδρας δεν είναι φούμαρα. Έχει ουσία. Αλλιώς μας αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι στην έδρα τους κι αλλιώς στην Τούμπα. Πάρτε για παράδειγμα την Ξάνθη. Η ομάδα αυτή, όταν ξεκινά η σεζόν και κάνει τους υπολογισμούς της, υπολογίζει μια σίγουρη ήττα στην Τούμπα, και μια σχεδόν σίγουρη νίκη με τον ΠΑΟΚ στα Πηγάδια. Στην έδρα τους μόλις δουν ασπρόμαυρο τρώνε σίδερα. Δαγκώνουν κυριολεκτικά. Δια πυρός και σιδήρου περνάει ο ΠΑΟΚ από την Ξάνθη κάθε χρόνο. Κορμιά πέφτουν. Η ίδια ομάδα, όταν έρχεται στην Τούμπα είναι αρνάκι. Κυρία. Πελάτισσά μας είναι κάθε χρόνο. Γιατί; Γιατί έτσι είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι φανέλες παίζουν μπάλα στην Ελλάδα, όχι οι παίκτες. Πάει ο Ολυμπιακός και κερδίζει περπατώντας σ’ όλες τις έδρες ανά την Ελλάδα. Τώρα πάει κάπως ν’ αλλάξει αυτό. Π.χ. με την Τρίπολη. Η μεγάλη επιτυχία του Κάμπος είναι ότι τους έπεισε να χτυπούν κάθε παιχνίδι. Και έτσι έφτασαν χωρίς κανείς να το πάρει χαμπάρι στην 4^η θέση. Δεν θέλει τίποτα ειδικά προσόντα. Απλά να μπαίνεις και να χτυπάς τα παιχνίδια. Άλλο όμως να το λες, κι άλλο να το κάνεις. Δεν γίνεται και τόσο εύκολα. Θέλει δουλειά στο επίπεδο της νοοτροπίας. Αυτό λέει και ξαναλέει κι ο Σάντος. Πάντως ένα να ξέρετε: Αυτό το πρέσινγκ που μας έπαιξε ο Αστέρας στην Τρίπολη πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεται. Κι ο λόγος που μπορούμε και παίζουμε την μπαλίτσα που παίζουμε στην Τούμπα είναι ότι κανείς δεν τόλμησε να μας παίξει έτσι. Κι ούτε πρόκειται. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο…