ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός 1-1

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ 2007-08
22η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ

Συνθέσεις:
ΠΑΟΚ: Φερνάντεζ, Μελίσσης, Γκράβανσιτς, Κνολ, Σνάουτσνερ, Βερόν, Μπαλάφας, Χριστοδουλόπουλος, Κονσεϊσάο (67΄ Κωνσταντινίδης), Γκονζάλες (55΄ Γεωργιάδης), Σάλμον (82΄ Ίλιεφ)
Ολυμπιακός: Νικοπολίδης, Λεονάρντο, Άντζας, Σέζαρ, Πάντος, Στολτίδης, Πατσατζόγλου (76΄ Νούνιες), Μπελούτσι, Τζόρτζεβιτς, Γκαλέτι (13΄ Σίσιτς), Κοβάσεβιτς

ΣΚΟΡΕΡ: 2΄ Γκονζάλες - 22΄ Κοβάσεβιτς

Κίτρινες κάρτες: 32΄ Σνάουτσνερ, 41΄ Βερόν, 89΄ Μελίσσης - 10΄ Πατσατζόγλου, 20΄ Σίσιτς, 38΄ Στολτίδης, 90΄+ Νικοπολίδης

Ευχαριστημένοι με την ισοπαλία; Ε, όχι δα!

Αν είναι δυνατόν! Όλα ήταν υπέρ μας. Μετρήστε στοιχεία:

1. Βρίσκεις έναν γάβρο πεθαμένο, εξαντλημένο από την υπερπροσπάθεια της Τετάρτης και να φυλάει τα πόδια του για τη ρεβάνς του Λονδίνου.

2. Έχεις έναν κόσμο απίστευτο, έδρα καυτή, μπορεί να ήταν και σαράντα χιλιάδες μέσα στην Τούμπα, φοβερά ζεστή ατμόσφαιρα, θετική ενέργεια, υποστήριξη να ξεχειλίζει από παντού.

3. Διαιτησία άψογη!!!

4. Μπαίνεις και πετυχαίνεις γκολ από τα αποδυτήρια!!! Γέρνει το γήπεδο προς την πλευρά σου. Οι αντίπαλοι τά ’χουν χαμένα.

Και μετά απ’ όλα αυτά ΔΕΝ κερδίζεις;
Ε, όχι ρε ΠΑΟΚ!

Που μας λες ότι είσαι κι ευχαριστημένος από την ισοπαλία. Με πεθαμένο Ολυμπιακό έπαιζες. Αν δεν κερδίσεις ούτε τώρα, πότε θα κερδίσεις, δηλαδή;;

Βγάζω σπυράκια, γιατί παίξαμε ακριβώς με τη νοοτροπία που δεν γουστάρω. Αυτή την αδελφίστικη την πορτογαλέζικη, που βγάζει φαβορί εκ των προτέρων, αθροίζοντας τα μπάτζετ. Βρε αν παίζαν μπάλα τα μπάτζετ και τα ονόματα δεν θα χρειαζόταν να μπαίνουμε καν στον αγωνιστικό χώρο. Θα λέγαμε «ο Ολυμπιακός έχει πιο ακριβούς παίκτες, άρα κερδίζει τον ΠΑΟΚ». Τελεία και παύλα. Αλλά τέτοιος είναι ο προπονητής μας. Πιστεύει ότι παίζουν μπάλα τα ονόματα. Άκουσε «Κονσεϊσάο» και ξελιγώθηκε. Ακόμα καλά-καλά δεν κατέβηκε απ’ το αεροπλάνο ο Σέρζιο και τον έκανε βασικό. Τι βασικό, αρχηγό-διάδοχο του Ζαγοράκη τον έχρισε. Τα σάλια του τρέξαν. Λες και είμαστε κανένας Λεβαδειακός και περιμένουμε το Μεσσία να μας σώσει την κατηγορία. Αλλά δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, κύριε Σάντος. Ο ΠΑΟΚ είναι ΠΑΟΚ. Και στην Τούμπα δεν μπαίνει για να τσιμπήσει το χικάκι, όχι με τον Ολυμπιακό, ούτε με τη Μίλαν να παίζει. ΠΑΟΚ ΕΙΣΑΙ, ΡΕΕΕΕ!!! Γαμώ την ηττοπάθειά σου την πορτογαλέζικη, που μας έφερες τον Κονσεϊσάο να μας μάθει μπάλα. Ας μάθει πρώτα να εκτελεί πέναλτι, ας μάθει να τρέχει 90 λεπτά, ας μάθει και να συγκρατεί τα νεύρα του, που μας εξέθεσε άσχημα με τα καμώματά του εκεί στη φυσούνα, και μετά τα ξαναλέμε. Άντε μπράβο!

Και κάτι τελευταίο: Ο μοναδικός άνθρωπος σ’ αυτή την ομάδα που μιλάει φέτος για στόχους είμαι εγώ. (Γιατί; Γιατί πιστεύω ότι ποδόσφαιρο δίχως στόχους ΔΕΝ παίζεται). Όλοι οι άλλοι μιλούν για «πρωταθλητισμό στην εξυγίανση». Ταμπουρώνεσαι όμως να μη χάσεις το βαθμό της ισοπαλίας όταν έχεις ένα συγκεκριμένο στόχο και φοβάσαι μην τον χάσεις. Αυτό το βαθμό που «τσιμπήσαμε» (μη χέσω) με το γάβρο τι να τον κάνουμε; Να τον βάλουμε εκεί που ξέρουμε; Το ζήτημα ήταν να πάρουμε τη νίκη. Αυτό μετράει για το ηθικό του Παοκτσή. Παίξε για τη νίκη κι ας χάσεις. Κάνω λάθος; Όχι, βέβαια.

Επιμύθιο: Δεν είναι εύκολο να είσαι ΠΑΟΚ. Ούτε σαν παίκτης, ούτε σαν προπονητής. Θέλει να ξέρεις την ιστορία και την ψυχολογία του Παοκτσή. Να τον νιώθεις. Είμαστε περήφανοι οι ΠΑΟΚτσήδες. Μεγάλη ομάδα, σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε. ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα. Και τις μεταγραφές τις θέλουμε, αλλά με ρέγουλα. Να τις αφομοιώσουμε σιγά-σιγά. Όχι άιντε γιούρια με το καλημέρα όλοι μέσα να μας σώσετε. Αυτά δημιουργούν αλαζονικές συμπεριφορές και προσβάλουν όσους τραβούσαν κουπί μέχρι τώρα. ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ. ΠΑΟΚ ΕΙΜΑΣΤΕ. Δεν το κατάλαβα, ρε Σάντος. Εσύ δεν μας έλεγες την Παρασκευή ότι ο Γεωργιάδης δεν θα παίξει στο ντέρμπι, γιατί τα πλάνα γίνονται όλη την εβδομάδα και δεν γίνεται τελευταία στιγμή να ενσωματώνεται ένας παίκτης; Ε, τους νεομεταγραφέντες που είναι μεταξύ αεροδρομίου και ιατρείου πώς τους ενσωμάτωσες κιόλας, προπονηταρά μου, και τους έβαλες όλους με το καλημέρα να παίξουν; Α, ρε γαμώτο, γι’ αυτό το ντέρμπι ζούσαμε τόσο καιρό, μας προσφέρθηκε στο πιάτο κι εμείς δεν το πήραμε. Τι να πω; Απογοήτευση και ξενέρωμα μεγάλο…