Η βραδιά που κούρσεψα το Λονδίνο

Δέκα χρόνια πέρασαν. Κι όμως μου φαίνεται λες και ήταν χθες.

30 Σεπτεμβρίου του `97, φοιτητής ακόμα στο Birmingham, ξεκίνησα παρέα με 5 άλλους Παοκτσήδες συμφοιτητές στις 12 το μεσημέρι για το Λονδίνο.

Προορισμός Highburry. Στάση Βρύζας.

Στο τραίνο βλέποντάς μας οι Άγγλοι ντυμένους στα ασπρόμαυρα μας ρωτούσαν όλο περιέργεια:

-«Newcastle»?

-«No, PAOK» τους απαντούσαμε περήφανοι, αλλά και λίγο πικαρισμένοι που μας κοιτούσαν παραξενεμένα, καθώς δεν ήξεραν για τον Δικέφαλο.

Δεν πειράζει θα μάθαιναν, αργότερα, το ίδιο εκείνο βράδυ…

Στο τραίνο η συζήτηση περιστρεφόταν σε τι άλλο, στον ΠΑΟΚ, στο πρώτο ματς στην Τούμπα, και καλή ώρα στον… Παράσχο, καθώς ένας καβαλιώτης συμφοιτητής μας μίλαγε για την έξοχη εκείνη τη σεζόν πορεία της Καβάλας στο πρωτάθλημα και για το έργο του Οτσαλάν!

A! Είχα κι ένα προσωπικό «πρόβλημα», καθώς εκείνη τη μέρα (κοίτα σύμπτωση) είχα επέτειο με μια Κύπρια που βγαίναμε τότε. Άλλη γκρίνια, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα… σιγά μην έχανα τον ΠΑΟΚ για να φάω σε τραπέζι με κεράκια…

Οι προβλέψεις δεν σας κρύβω δυσοίωνες. Ένα γκολ λέγαμε από τον Μπέργκαμπ, ένα από τον Ιαν Ράιτ, ποιος θα βρεθεί να σκοράρει για να πάρουμε την πρόκριση;

-Στα @@ μας τους έκοψα σε μια φάση την κουβέντα, πάμε εκεί για να τραγουδήσουμε για την Παοκάρα μας, και για να κάνουμε γνωστό το παοκτσηδιλίκι σε όλο το U.K.

Όλοι συμφωνήσανε και το γυρίσαμε στα συνθήματα, ενώ το ουίσκι και διάφορα αλλά πήγαιναν σύννεφο!

Σε κάθε στάση όλο και περισσότερα παοκτσάκια προστίθεντο στην παρέα. Coventry, Northampton, Luton, στο τέλος μαζευτήκαμε καμία 20αρια άτομα.

Προς το τέλος μάλιστα έγινε και μια παρεξήγηση με ένα γιόκα που το έπαιζε ιστορία και καλά στέλεχος στους «Μακεδόνες».

Μίλησε το Johnny, και εξάλλου ο Έλληνας δεν αλλάζει…..

Με τα πολλά φτάσαμε Λονδίνο κατά τις 2.30 το μεσημέρι. Πολύ νωρίς για γήπεδο.

Ο κολλητός μου έριξε την ιδέα να πάμε από East London σε ένα στέκι σκληροπυρηνικών Gunners για να ανταλλάξουμε «απόψεις». Εγώ και κανά δυο άλλοι τρελαμένοι συμφωνήσαμε, αλλά οι υπόλοιποι δεν ήταν και πολύ ψημένοι σε τέτοιες καταστάσεις, ενώ ο «Μακεδόνας» την είχε κάνει ήδη τουμπεκί.

Τελικά, καταλήξαμε στο Bayswater, το ελληνικό στέκι στο Λονδίνο όπου είχε στηθεί ένα παοκτσήδικο πανηγύρι. Αράξαμε σε ένα από τα ελληνικά café και πλακωθήκαμε στις μπύρες και στα φραπέ για να ισιώσουμε και να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε το ματς.

Φεύγοντας βουτήξαμε και όλα τα χαρτιά υγείας από το κατάστημα….

Πήραμε τον underground και κατά τις 5-5.30 φτάσαμε στο Highburry.

Κατεβαίνοντας από το λοφάκι όπου ήταν η στάση, αντίκρισα ένα υπέροχο θέαμα. Εκατοντάδες παόκια, μια ασπρόμαυρη θάλασσα, να συνωστίζεται έξω από την θύρα που προοριζόταν για μας. Και γύρω γύρω ι-σχυ-ρό-τα-τες αστυνομικές δυνάμεις με πολλούς ιππείς να περιφρουρούν (φαίνεται κάτι θα είχαν ακούσει για μας….).

Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε σχετική τάξη, καθώς τα άλογα με τους ιππείς αστυνομικούς ήταν αρκετά ψαρωτικά, και ο κόσμος ήταν σχετικά φρόνιμος.

Μέχρι βέβαια που σκάσανε μύτη και κάτι πούλμαν με φίλους νεαπολίτες…

Ντουμάνι το λεωφορείο, ο οδηγός πρέπει να φορούσε αντιασφυξιογόνα μάσκα.

Βρεθήκαμε με κάτι γνωστούς αλάνια από την «4» και μπήκαμε όλοι μαζί στην ουρά.

Μετά από αναμονή καμίας ώρας, και με το «ΠΑΟΚ ολέο» να δονεί την ατμόσφαιρα φτάσαμε στην είσοδο. Ο έλεγχος υποτυπώδης, και περάσαμε μέσα ό,τι γούσταρε ο καθένας, εκτός από μια σημαία (!!!) που μας κατασχέσανε!

Είναι τρελοί αυτοί οι Άγγλοι…

Βρήκαμε θέσεις στο μεσαίο διάζωμα και το πανηγύρι άρχισε!

«ΠΑΟΚ ολέο ΠΑΟΚ ολέο- μες την πουτάνα την Αγγλία θα το λέω»,

«θα τρελαθώ λιώμα θα γίνω- θα πάρω πρόκριση και μέσα στο Λονδίνο»,

Και το αγγλόφωνο

«You can suck my dick on Tuesday night- Ian Right- Ian Riiiiiiight»!

Αρχίσαμε τους υπολογισμούς, για το πόσοι είμαστε, και καταλήξαμε ότι πρέπει να ’μαστε γύρω στις 4.000 (βέβαια ήταν και πολλοί Ελληνοκύπριοι που είχαν πιάσει θέση όχι πίσω αριστερά από την εστία που το ’χωσε ο Ζήσης, αλλά πιο πέρα, μεταξύ κόρνερ και πλάγιου άουτ). Πάντως υπήρχε πολύς λαός και τρελός παλμός.

Με τα πολλά, έφτασε η ώρα του ματς…

Γι` αυτό δεν θέλω να γράψω πολλά.

Εξάλλου από κει που είμαστε δεν βλέπαμε και πολύ καλά… Το γρήγορο γκολ του Μπέργκαμπ δεν μας πτόησε και η ατμόσφαιρα που δημιουργήσαμε σάστισε τους Άγγλους που συχνά πυκνά γύριζαν μας κοίταζαν και μας χειροκροτούσαν εντυπωσιασμένοι!

Ημίχρονο 1-0. Όχι κι άσχημα σκέφτηκα…

Διάλειμμα για μπύρες και πάλι «ΠΑΟΚ ολέο».

Στο β΄ ημίχρονο τα πράγματα ζόρισαν. Η Άρσεναλ μας σφυροκοπούσε, αλλά εμείς αντέχαμε. Θυμάμαι την αγωνία από το 55΄ μέχρι το 75΄ που κάνανε πολλές καλές ευκαιρίες και όπως δεν βλέπαμε και καλά απέναντι την εστία του Μιχοπουλου, κάθε φάση έμοιαζε ότι θα το τρώγαμε….

Δεν το φάγαμε όμως!

Γύρω στο 80΄ λέω στον κολλητό μου τον Φίλιππο (Κύπριος που τον έκανα Παοκτσή):

-«10 γαμο-λεπτά μείνανε, ν` αντέξουμε και πάμε παράταση».

Τα λεπτά όμως ήταν όντως γαμημένα. Δεν κύλαγαν με τίποτα. 81΄, 82΄, 82 ½ ΄….

Αποφάσισα να μην ξανακοιτάξω τον πίνακα δεξιά μας στην άλλη γωνία, γιατί είχα τρελαθεί από το άγχος.

Μέχρι το 86΄ που είδα να ανακοινώνεται ο αριθμός των εισιτηρίων (αυτό γίνεται σε κάθε ματς στην Αγγλία).

Και τότε…

Ένα κακό βολέ του Seaman. Η μπάλα στο κέντρο και δεξιά. Την παίρνει εύκολα ο Ζουμπούλης. Χωρίς πίεση στον Φραντζέσκο. Αυτός στον Βρύζα. Απέναντι του όλη η άμυνα της Εθνικής Αγγλίας.

- «Θα πάει στα πλάγια για καθυστέρηση» σκέφτηκα.

Λάθος. Ο Ζήσης εφορμά… συγκλίνει αριστερά… περνάει τον Adams…

Πάει να τον κόψει ο Bould και κάποιος άλλος… εμείς τεντωνόμαστε για να βλέπουμε όσο καλύτερα γίνεται… το μόνο που διακρίνω είναι τον Ζήση περικυκλωμένο από «red shirts» όπως θα λέγε κι o Des Lyman (ο Διακογιάννης την Βρετανίας)… και μετά… το πλεχτό κουνιέται… δεν βλέπω καλά… μήπως κάνω λάθος;

Όχι! Είναι γκολ! Απίστευτο κι όμως παοκτσήδικο…

1-1! Σάλεψα… πέταξα… τρελάθηκα… έχω ένα κενό μνήμης από εκείνες τις στιγμές… πήδηξα ασυναίσθητα προ τα κάτω και βρέθηκα τρεις σειρές πιο μπροστά πάνω σ` έναν μακρυμάλλη σε στυλ μεταλλά. Τρελαμένος εγώ… τρελαμένος κι αυτός! Με πιάνει και με φιλάει!

-«Το βάλαμε αδερφεεεεεεεεεε»!

Ξαφνικά βρίσκομαι πάλι πάνω (δεν ξέρω πώς) και με βλέπουν οι δικοί μου που είχανε ανησυχήσει από το μπλονζόν που είχα κάνει πριν από λίγο… γινόμαστε ένα κουβάρι! Είναι απίστευτο!

1-1! Περνάμε!

1.000.000 σκέψεις περνάνε απ` το μυαλό μας!

Τα γράφω τώρα και ανατριχιάζω. Συγκινούμαι! Αναπολώ! Χαμογελάω!

Πετάμε μπλούζες, πουλόβερ, τα πάντα!

Κάνει ψιλό-κρύο, αλλά στα @@ μας! Έχω δεμένο το κασκόλ στο λαιμό και οι μπλούζες μου αγνοούνται!

Ημίγυμνοι όλοι αρχίζουμε πάλι τα τραγούδια:

«Άντε γαμή- άντε γαμήσου Arsenaaaaaaaaaal»!

Ανεβαίνουμε πάνω στις καρέκλες. Τα σπάμε…. Που να μιλήσουνε οι σεκιουριτάδες… γιατί να βασανιστούνε οι άνθρωποι μ` αυτούς τους μουρλούς που μπλέξανε…

4-5 λεπτά μένουνε. Τίποτα δεν αλλάζει. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Μόνο μη φάμε γκολ, για να πάρουμε και το αποτέλεσμα, έτσι για περισσότερη μαγκιά!

Όχι δεν θα φάμε γκολ… αντέχουμε! Τέλος… πανζουρλισμός… ηδονή απέραντη και ατελείωτη!

Οι Άγγλοι φεύγουν με κατεβασμένα κεφάλια, κι οι παίκτες μας έρχονται στην μεριά μας και γνωρίζουν την αποθέωση!

Τους αξίζει!

Φεύγουμε μεθυσμένοι από την επιτυχία… Στην έξοδο θυμάμαι την σημαία… βλέπω κάποιον που έχει μια ίδια… τον αρχίζω… με κρατάνε οι δικοί μου… Τελικά βλέπω ένα τεράστιο μαύρο πανό «Νεάπολη» που έχει ξεμείνει και το παίρνουμε μαζί μας…

Στον underground νοιώθω θεϊκά! Παντού ακούς πανηγυρισμούς και «ΠΑΟΚ ολέο». Αισθάνομαι κατακτητής… Απόβαση στο Λονδίνο… Κουρσέψαμε το Λονδίνο…

Υπερβολή; Καθόλου…Οι Άγγλοι κουμπώνουν τα μπουφάν τους και κρύβουν τα διακριτικά τους… Εμείς τους προκαλούμε, αλλά φαίνεται έχουν λίγο μυαλό και δεν το ρισκάρουν μαζί μας…

Παίρνουμε το συρμό μας και φτάνουμε στο τραίνο… ίσα που προλαβαίνω να πάρω τους δικούς μου τηλέφωνο από ένα θάλαμο (δεν είχε κινητά τότε)… μπαίνουμε στο τραίνο… απλώνουμε το πανό… Η επιστροφή γλυκιά!!! 1.30 η ώρα γυρνάω στην εστία μου στο coppice. Στην πόρτα μου βλέπω το σημείωμα από έναν κολλητό μου ιρλανδό που του `χα αναθέσει να μου «γράψει» το ματς απ` το “Channel 5”: “Well done PAOK! Congratulations mate!”

Μπαίνω στο δωμάτιο… κοιτάω το παντελόνι μου και βλέπω την τσέπη μου μισοξηλωμένη… δεν δίνω σημασία… ξανακοιτάω… όχι ρε γαμώτο… είναι η τσέπη που `χα φυλαγμένο το εισιτήριο του αγώνα… πάει το κειμήλιο… τρελαίνομαι λίγο… τους ξυπνάω όλους… ακόμα και μια κινέζα που παραπονιόταν συνεχεία ότι τραγουδάω δυνατά «o PAOK gamaei tis manes sas»… τους βάζω στην κουζίνα και τους διηγούμαι τι έγινε. Τέλος, απλώνουμε το τεράστιο νεαπολίτικο πάνω στο μπαλκόνι, για να φαίνεται σε όλο το “coppice” (την εστία του U.C.E., του πανεπιστημίου μου στο Birmingham)…

Σιγά-σιγά μου φεύγει η υπερένταση… πάω για ύπνο… η ώρα είναι 3 και στις 8 έχω ξύπνημα…

Την επόμενη μέρα παίρνω όλες τις αγγλικές εφημερίδες… Πιο πολύ γράφουν για τον λαό του ΠΑΟΚ παρά για το ματς… δεν τους αδικώ… και οι περίφημοι “Times” μας κάνουν εξώφυλλο στο αθλητικό κομμάτι τους για όλη την χρόνια… μια φωτογραφία την ώρα που πανηγυρίζουμε! Ψάχνω και με βρίσκω μέσα! Πώρωση!!!

10 χρόνια πέρασαν… Μα στην καρδιά μου θα μείνει για πάντα αυτή η βράδια… Η βράδια που κούρσεψα το Λονδίνο…

ΥΓ 1: Αυτή η Arsenal που αποκλείσαμε, ήταν ο-μα-δά-ρα!

Φαβορί για το uefa εκείνη τη χρόνια, ενώ στην συνεχεία κατέκτησε το double στην Αγγλία!!!!

ΥΓ 2: Αφιερωμένο σε όλους τους Παοκτσήδες που ένοιωσα στο πλευρό μου εκείνη την μαγική βράδια, μα πιο πολύ στον Φίλιππο (που για χάρη μου έγινε ΠΑΟΚ), τον Αλέκο (που κανόνισε τα εισιτήρια), και τον Μάκη, που όπου κι αν βρίσκονται ελπίζω να `ναι καλά και να θυμόνται κι αυτοί για πάντα όπως εγώ την 30^η Σεπτεμβρίου 1997….

Lykos_4