Πανιώνιος - ΠΑΟΚ 1-2

Δεν πειράζει που 'σαι τόσο χύμα,
Ιμπραΐμα, Ιμπραΐμα

Από όλα τα στάδια περάσαμε σήμερα στη Νέα Σμύρνη: Στο 1ο ημίχρονο φάνηκε ότι το παιχνίδι πάει ταμάμ για ισοπαλία, και μάλιστα 0-0. Μέχρι τα μέσα του 2ου ημιχρόνου φαινόταν ότι τελικά θα το χάναμε, αλλά τελικά το κερδίσαμε! Και δε νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από μια νίκη που έρχεται δέκα... δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη των καθυστερήσεων του αγώνα!

Μια νίκη που χρωστάμε εν πολλοίς στη χρυσή αλλαγή του Φερνάντο Σάντος, το "μαύρο ελάφι", τον Ιμπραΐμα Μπακαγιόκο, που μπήκε αφιονισμένος και κουρδισμένος για να αποδείξει ότι αδικείται από τον προπονητή του, και το απέδειξε! Αλλά και ο Σάντος από την μεριά του απέδειξε πόσο μεγάλος προπονητής είναι, που τον κούρδιζε τόσο καιρό, και την κατάλληλη στιγμή τον ξαμόλησε στον αγωνιστικό χώρο σαν το λιοντάρι που βγαίνει επιτέλους από το κλουβί του, για να μας χαρίσει όχι έναν, αλλά τρεις πολύτιμους βαθμούς. Και σημειώνω ότι ο "Μπάκα" πανηγύρισε και τα δυο γκολ μαζί με τον προπονητή του, στο δεύτερο μάλιστα αγκαλιαστήκαν κιόλας. Κάτι που δείχνει το υψηλό επίπεδο των σχέσεων στην ομάδα, αλλά και την ηθική ανωτερότητα του Φερνάντο Σάντος, που έχει αποδείξει ότι είναι Κύριος με το κάπα κεφαλαίο.

Από κει και πέρα πρέπει να πω ότι παίχτηκε ένα ποδόσφαιρο χαμηλού επιπέδου, ο Πανιώνιος μπορεί να διαθέτει μονάδες, δεν διαθέτει όμως σύνολο. Ο δε ΠΑΟΚ μπήκε χαλαρά, να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να "αποδράσει" νύχτα με το 0-0. Ήταν σαφές ότι κάναμε οικονομία δυνάμεων, κάτι που καταλαβαίνω σε παίκτες όπως ο κακομοίρης ο Βερόν, που δεν έχει πάρει ανάσα εδώ και έξι μήνες, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να κάνει οικονομία δυνάμεων και ο Μπαλάφας. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι: Ο Σωτήρης είναι ένας καλός παίκτης που διακρίνεται για: α) τις καλές τοποθετήσεις και την υψηλή ποδοσφαιρική νοημοσύνη του, που φαίνεται ιδιαίτερα στο κλείσιμο χώρων, β) την καλή κεφαλιά, τόσο ανασταλτικά όσο και επιθετικά, γ) το ικανοποιητικό σουτ, δ) το αποτελεσματικό τάκλιν από κοντινή απόσταση (από μακριά δεν μαρκάρει). Από κει και πέρα, είναι απαράδεκτο: α) να είσαι χαφ 25 χρονώ και να μην τρέχεις, να μην σπριντάρεις, β) να φοβάσαι να βάλεις τα πόδια στη φωτιά, γ) να είσαι ανίκανος να προωθήσεις την μπάλα με ένα σπριντ ή μια πάσα και να τη γυρίζεις εννιά στις δέκα φορές προς τα πίσω. Έλεος! Αυτό που εκμεταλλεύεται όμως ο Σωτηράκης έιναι ότι είναι Έλληνας και χρειαζόμαστε και μερικούς τέτοιους, ειδικά από τη στιγμή που ακούγεται ότι θα μπει περιορισμός ξένων παικτών από την ΟΥΕΦΑ. Κι αντί να δουλέψει σκληρά για να βελτιωθεί, μας εκμεταλλεύεται. Απαράδεκτο!

Δεν θέλω να μείνω περισσότερο στο παιχνίδι, θεωρώ ότι σταθήκαμε λίγο τυχεροί, αλλά δείξαμε και ότι είμαστε μια σοβαρή ομάδα, που παίζει πάντα για τη νίκη, κι αν βρει τον αντίπαλο λίγο ανοργάνωτο ή χαλαρό, δεν του το συγχωρεί. Μπράβο μας! Και μπράβο και στον προπονητή μας και για τη νοοτροπία που έχει εμφυσήσει στην ομάδα και για τις αλλαγές που έκανε. Από κει και πέρα, αν παίξουμε έτσι με τον Ολυμπιακό, μαύρο φίδι που μας έφαγε.

Θέλω με την ευκαιρία να πω κι ορισμένα πράγματα περί ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα, γιατί η κατάσταση είναι χάλια, και πρέπει εμείς οι Παοκτσήδες να καταλάβουμε ότι αν το ελληνικό ποδόσφαιρο πάει κατά διαόλου, δεν θα μπορέσει ούτε ο ΠΑΟΚ να προκόψει. Γιατί κι ο ΠΑΟΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα συμμετέχει, κι όπως ο Ολυμπιακός βγαίνει στην Ευρώπη και ρεζιλεύεται, γιατί ακριβώς έχει αποκτήσει κακές συνήθειες από το ελληνικό πρωτάθλημα, το ίδιο θα πάθει κι ο ΠΑΟΚ, αν συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα προβληματικό και με παθογένειες. Γιατί από παθογένειες, άλλο τίποτα το πρωτάθλημά μας. Έχουμε και λέμε:

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που το ποδόσφαιρο παίζεται περισσότερο οριζοντίως παρά καθέτως, όπερ σημαίνει ότι οι παίκτες βρίσκονται περισσότερη ώρα πεσμένοι στον αγωνιστικό χώρο, παρά όρθιοι. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Με την παραμικρή αφορμή πέφτουν κάτω! Και βέβαια πολύ συχνά ανταμοίβονται γι’ αυτό. Οπότε συνεχίζουν. Και το πρόβλημα διαιωνίζεται. Πρέπει εδώ να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα: Παρότι το φαινόμενο του επιθετικού που «παίρνει το πέναλτι» δεν μπορεί να εξαλειφθεί τελείως, πρέπει να αποφασίσουμε ότι είναι κάτι κατακριτέο, το οποίο θα πρέπει ενεργητικά να καταπολεμήσουμε από το ποδόσφαιρό μας. Παραδείγματα: Στο Χαριλάου. Πριν καλά-καλά νιώσει την πολυθρύλητη «επαφή» (έννοια-κλειδί στην θεωρία περί ποδοσφαίρου του «Προέδρου» Βαρούχα – ήμαρτον! Ούτε μπάσκετ να παίζαμε) πέφτει κάτω ο δικός σου (με περισσή επιδεξιότητα, ομολογώ). «Υπάρχει επαφή», άρα πέναλτι. Πάει η έκπληξη στο Χαριλάου. Κακό για το ποδόσφαιρό μας και το ότι δεν μπορούν οι μικροί να πάρουν πόντους από τους μεγάλους και το ότι δίνονται σφυρίγματα με το παραμικρό και ανάλογα με την επιθυμία του εκάστοτε επιτιθέμενου να πέφτει. Άλλο παράδειγμα: Τελευταίο λεπτό στο μεγάλο ντέρμπι των «αιωνίων», ο Κλέιτον φεύγει μόνος του τετ-α-τετ με τον Νικοπολίδη. Και τι κάνει; Αντί να κεραυνοβολήσει, ή έστω να πλασάρει τον αντίπαλο τερματοφύλακα, με το που νιώθει κάτι να τον ακουμπάει πέφτει κάτω! Κι οι περισσότεροι το θεώρησαν πέναλτι, απ’ ό,τι κατάλαβα, κι ο διαιτητής επίσης, γι’ αυτό και έσπευσε να δώσει οφσάιντ (ανύπαρκτο), για να μην αναγκαστεί να δώσει πέναλτι. Αν ρωτάτε εμένα, κρέμασμα θέλει ο Κλέιτον, που δε συνέχισε τη φάση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι με τόσα σφυρίγματα και τόσες διακοπές, με τόσες στημένες φάσεις και τόσους λίγους συνδυασμούς και ροή παιχνιδιού, ποδόσφαιρο στην χώρα μας ΔΕΝ πρόκειται να παιχτεί, και αυτό ισχύει για ΟΛΕΣ τις ομάδες, είτε νομίζουν ότι αδικούνται, είτε ότι ευνοούνται. Δεν πρόκειται ο ΠΑΟΚ μας να ορθοποδήσει και να μας κάνει περήφανους στην Ευρώπη, αν δεν υπάρξει εδώ στην Ελλάδα ροή παιχνιδιού, ρυθμός, να παίζεται η μπάλα χωρίς διακοπές, χωρίς σφυρίγματα κάθε λίγο και λιγάκι. Και πρέπει και οι παίκτες να βοηθήσουν σ’ αυτό. Να σταματήσουν να πέφτουν με το παραμικρό, να κόψουν το θέατρο.

Παραπονιόμαστε για τα πολλά φάουλ στην Ελλάδα. Είναι γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές σ’ αυτή τη χώρα έχουν την απαράδεκτη συνήθεια πολύ συχνά να αφήνουν την μπάλα και να πηγαίνουν στα πόδια του αντιπάλου. Καλή ώρα ο Μάκος σήμερα. Πού πας ρε Καραμήτρο; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Σε καμιά αλάνα; Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα βίαιο μαρκάρισμα, όμως ήταν εξόφθαλμο χτύπημα εκ προθέσεως. Απαράδεκτο! Τριτοκοσμικό! Πρέπει λοιπόν οι ποδοσφαιριστές να κάνουν λιγότερα φάουλ, πρέπει να μην πέφτουν με το παραμικρό, πρέπει όμως κι οι διαιτητές να μην παρασύρονται και σφυρίζουν φάουλ με το κάθε πέσιμο που βλέπουν. Αυτή η «Βαρούχεια» λογική, σύμφωνα με την οποία όταν υπάρχει επαφή που συνοδεύεται από πτώση υπάρχει και παράβαση πρέπει να λάβει τέλος. Είδα την προηγούμενη βδομάδα το Λάρισα-Άρης. Θαύμασα τον διαιτητή Παμπορίδη, που άφησε το παιχνίδι να παιχτεί και δεν σφύριζε με το παραμικρό. Μπράβο του! Οι διαιτητές μας δεν είναι κακοί, αρκεί να έχουν την κατάλληλη καθοδήγηση, να δοθεί η σωστή γραμμή και να στηριχτεί από όλους. Παίκτες, παράγοντες, δημοσιογράφους, φιλάθλους.

Άλλο κακό: Οι συχνοί τραυματισμοί ή «τραυματισμοί», που συνοδεύονται μάλιστα και από τα ανάλογα γιαλαντζί φερ-πλέι. Δεν είναι δυνατόν να αποκατασταθεί ρυθμός όχι μόνο σε μια ομάδα, αλλά και σε έναν παίκτη αυστηρά σε ατομικό επίπεδο, όταν κάθε λίγο «κρυώνει» με τις διακοπές αυτές. Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η ψευδοανθρωπιστική (και άκρως υποκριτική) ευαισθησία του φερ-πλέι, αλλά και το αναίσχυντο θέατρο ορισμένων ποδοσφαιριστών. Θυμάμαι πριν μερικές αγωνιστικές στο Πανσερραϊκός-Ολυμπιακός έγινε μια φάση όπου ακούμπησαν για λίγο τα μέτωπά τους ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Νικοπολίδης με τον επιθετικό των Σερρών Σωτήρη Κωνσταντινίδη. Ο Κωνσταντινίδης έπεσε κάτω και σφάδαζε κρατώντας το κεφάλι του. Όταν είδε ότι ο διαιτητής δεν τσίμπησε, σηκώθηκε σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Πήγε δηλαδή να παραπλανήσει το διαιτητή, και μάλιστα εις βάρος ενός ποδοσφαιριστή σαν τον Πρωταθλητή Ευρώπης και κορυφαίο τερματοφύλακα Αντώνη Νικοπολίδη. Απαράδεκτο! Το ίδιο βράδυ μάλιστα, ο Κωνσταντινίδης, ο οποίος σημειωτέον είναι και απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής, ήταν φιλοξενούμενος της Αθλητικής Κυριακής. Ποία καλύτερη ευκαιρία για να ξεμπροστιαστεί και να ταπεινωθεί δημοσίως ο παίκτης. Κι όμως! Όλοι οι παρόντες, του κ. Βαρούχα συμπεριλαμβανομένου, το πέρασαν στο μπάι, ότι ήταν μια φάση «πάνω στην ένταση της στιγμής» και κανένα πρόβλημα. Αν θέλετε τη γνώμη μου πρέπει να σχηματιστεί μια τριμελής επιτροπή από γνώστες και πεφωτισμένους ανθρώπους του χώρου (όχι τύπου Βαρούχα) και να αρχίσει να τιμωρεί παίκτες με βάση το βίντεο. Να τιμωρεί τα θέατρα, ανεξαρτήτως αν κατάφεραν να ξεγελάσουν το διαιτητή ή όχι. Να δείτε για πότε θα διορθωθούν οι ποδοσφαιριστές. Σε δυο-τρεις Κυριακές Παναγίτσες θα έχουν γίνει! Παρομοίως και τα εν ψυχρώ χτυπήματα σε αντίπαλο. Απαράδεκτο εν έτει 2009 να υπάρχουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που αφήνουν την μπάλα και σημαδεύουν πόδια αντιπάλων. Ας έπαιρνε τώρα απ’ αυτήν την επιτροπή μια τιμωρία πέντε (5) αγωνιστικών ο Μάκος, και θα βλέπαμε αν θα το ξανάκανε. Αυτά είναι που πρέπει να δώσουμε βάση σαν ποδόσφαιρο, και όχι ποιος αδικήθηκε και ποιος δεν αδικήθηκε. Έχουμε καταντήσει το ποδόσφαιρό μας ένα απέραντο δικαστήριο, όπου κανείς δεν κοιτάει το θέαμα, και όλοι κοιτάνε τη διαιτησία. Δεν μπορεί η διαιτησία να λειτουργήσει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Όλοι διαμαρτύρονται. Χωρίς καλοπιστία δεν γίνεται τίποτα. Έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό η αμφισβήτηση, που μέχρι κι οι παίκτες του Πανιωνίου πίστεψαν σήμερα ότι εξαιτίας του διαιτητή έχασαν. Έβλεπες ότι το έλεγαν και το πίστευαν. Ειδικά αυτός ο Κρέσιτς διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι "έγιναν επιθετικά φάουλ" (πολλά, όχι μόνο ένα!) στη φάση του δεύτερου γκολ του ΠΑΟΚ. Την είδαμε τη φάση, την ξανάδαμε, πουθενά ούτε υποψία φάουλ. Όταν όμως κάθε Κυριακή έχουμε συνηθίσει αντί να ασχολούμαστε με την κάμηλο της ποιότητας του ποδοσφαίρου μας να διυλίζουμε τον κώνωπα της διαιτησίας, φυσικό είναι στο τέλος και οι παίκτες να αρχίσουν να βλέπουν φαντάσματα. Σταματώ εδώ. Ας καταλάβουμε όμως ότι πρέπει να υπερβούμε τα μικροσυμφέροντα των ομάδων μας και να καταλάβουμε ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το κοινό μας σπίτι. Κι αυτό το σπίτι πρέπει να το φροντίσουμε, για το καλό όλων των ενοίκων. Κλείνω επαναλαμβάνοντας: Αν δεν αποκατασταθεί ένας γρήγορος ρυθμός παιχνιδιού στα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος, οι ομάδες μας δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσουν στην Ευρώπη. Τελεία και παύλα.

Συνθέσεις:

ΠΑΟΚ: Χαλκιάς, Αραμπατζής, Μαλεζάς, Κοντρέρας, Δάρλας (Κωνσταντινίδης 33'), Κονσεϊσάο, Βερόν, Μπαλάφας (Βιεϊρίνια 62'), Σορλέν, Χούτος (Μπακαγιόκο 69'), Μουσλίμοβιτς.

Πανιώνιος: Κρέσιτς, Κουτσόπουλος, Μαϊστόροβιτς, Μάκος, Κουμορτζί, Εστογιάνοφ, Σκούφαλης, Ρεκόμπα, Γουνδουλάκης (Ντελούρα 78'), Κοντοές, Λουρένσο (Νικολάου 71').

Γκολ: 58΄ Λουρένσο - 75΄, 93΄ Μπακαγιόκο

Κίτρινες κάρτες: Μάκος - Αραμπατζής, Βιερίνια

Κόκκινες: Μάκος 85΄

Διαιτητής: Παπασταμάτης (Αθηνών)