Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ 2-0

Άλλη μια αποτυχημένη κάθοδος στην Αθήνα

Το σερί των άσφαιρων επισκέψεων στο λεκανοπέδιο συνεχίστηκε. Μετά το 2-0 για το πρωτάθλημα, χάσαμε από τον Ολυμπιακό με το ίδιο σκορ και για το Κύπελλο, ενώ υπενθυμίζω ότι με 1-0 έχουμε χάσει από την ΑΕΚ και με 3-0 από τον Παναθηναϊκό. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, λοιπόν, παύει να είναι σύμπτωση. Και το μόνο που κάνει η συζήτηση για τη διαιτησία (ποια συζήτηση, δηλαδή, για κραυγές πρόκειται) είναι να συσκοτίζει την πραγματικότητα. Η οποία είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να πάρει ούτε βαθμό εκτός έδρας από τους «μεγάλους» του Κέντρου, ούτε καν να σκοράρει. Κι απόψε αυτό που χρειαζόμασταν δεν ήταν παρά ένα γκολ. Είχα γράψει από την αρχή ότι χωρίς να σκοράρουμε η υπόθεση πρόκριση θα ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Και ότι θα έπρεπε να μπούμε στο γήπεδο για να ελέγξουμε το ρυθμό, να πάρουμε την πρωτοβουλία του παιχνιδιού και να κυνηγήσουμε το γκολ. Δεν το πράξαμε και αποκλειστήκαμε. Απλά πράγματα.

Το πρώτο ημίχρονο κύλησε με τη γνωστή πολιτική του “appeasement”, όπως την έχω ονομάσει, δηλαδή με την τακτική του καθησυχασμού του αντιπάλου. Προσπαθήσαμε να ελέγξουμε το ρυθμό, σε καμία περίπτωση όμως δεν καταφέραμε να έχουμε αρκετή κατοχή της μπάλας για να το πετύχουμε. Το πρέσινγκ δεν έγινε όσο ψηλά έπρεπε, ενώ οι γραμμές μας δεν κρατήθηκαν σε αρκετά κοντινές αποστάσεις. Κατορθώσαμε πάντως να «πείσουμε» κατά κάποιο τρόπο τον αντίπαλο να είναι ήπιος, χαλαρός, να μην φορτσάρει. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι ως ένα βαθμό κατορθώσαμε να εξουδετερώσουμε τα ατού του. Το γεγονός όμως παραμένει ότι ο Ολυμπιακός είχε υπερβολικά πολύ κατοχή της μπάλας (γύρω στο 60% στο 1^ο ημίχρονο), με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει μεγάλο αριθμό επιθέσεων, αρκετές από τις οποίες έφεραν την μπάλα μέσα στη μεγάλη περιοχή μας. Πρέπει να είναι τουλάχιστον 15 οι φορές που η μπάλα πέρασε μέσα στην περιοχή μας, και όσοι γνωρίζουν από ποδόσφαιρο καταλαβαίνουν ότι με την ατομική ποιότητα ορισμένων παικτών που διαθέτει ο Ολυμπιακός και με ένα παροδικό ανέβασμα του ρυθμού του το γκολ θα ήταν θέμα χρόνου. Το καλύτερο που κατάφερε ο ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο ήταν να δημιουργήσει δυο πολύ αξιόλογες ευκαιρίες, και οι δυο με τελικό αποδέκτη τον Ίβιτς. Ιδιαίτερα η πρώτη στο 10΄ ήταν σπουδαία, και αν είχε αξιοποιηθεί, το παιχνίδι θα είχε πάρει τελείως διαφορετική τροπή.

Ήταν αναμενόμενο ότι στο δεύτερο ημίχρονο θα δεχόμασταν μεγαλύτερη πίεση, φάνηκε όμως ότι ήμασταν ανέτοιμοι να τη δεχτούμε. Η είσοδος του Ντάρμπισιρ αντί του Πατσατζόγλου ανέτρεψε τις αριθμητικές ισορροπίες και απελευθέρωσε τον Γκαλέτι, ο οποίος σύντομα βρέθηκε να πραγματοποιεί αμαρκάριστος μακρινή σέντρα ακριβείας για το κεφάλι του Ντιόγο, ο οποίος νίκησε στον αέρα τον προσωπικό του αντίπαλο Κοντρέρας και έγραψε το 1-0. Γενικά η επιλογή μας να αντιμετωπίσουμε μαν-του-μαν τον Ντιόγο αποδείχθηκε άκρως ατυχής, αφού ο Ντιόγο παρέσυρε ουκ ολίγες φορές τον Κοντρέρας σε διάφορα σημεία του γηπέδου, τον δυσκόλεψε πάρα πολλές φορές στο ένας εναντίον ενός, και τελικά κατάφερε να κερδίσει την αποβολή του. Όσες ελπίδες μας απέμεναν να διεκδικήσουμε την πρόκριση εξανεμίστηκαν λίγα λεπτά αργότερα, όταν ο Ίβιτς, τελείως ανώριμα, έκανε βίαιο μαρκάρισμα στον Ντάρμπισιρ ενώ είχε ήδη μια κίτρινη κάρτα, προκειμένου να του… επιβάλει την εφαρμογή του φερ-πλέι. Καταφέραμε, για την τιμή των όπλων να πάμε το παιχνίδι στην παράταση, είχαμε μια ευκαιρία με τον Μπακαγιόκο να κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή, αλλά από κει και πέρα ήταν θέμα χρόνου να δεχτούμε το γκολ, αν και δεν κατάλαβα γιατί ο Μαλεζάς δεν πήδηξε καθόλου στο γκολ που μας έβαλε τελικά ο Ντάρμπισιρ - κάτι που είχε κάνει και πέρσι στο Καραϊσκάκη, οπότε είχαμε δεχτεί γκολ από κεφαλιά του Κοβάσεβιτς.

Για μένα είναι σαφές ότι οι αποβολές ήταν δίκαιες, για αυτή τη σαχλαμάρα που λέγεται φερ-πλέι έχω γράψει επανειλημμένα (ακόμα κι αν ήταν φάουλ στον Αραμπατζή - που δε νομίζω να ήταν – η επιλογή του να μείνει κάτω και να παριστάνει τελείως αναίτια τον τραυματία ήταν αδικαιολόγητη, ενώ στο πρώτο ημίχρονο ανάλογη… κοτσάνα είχε κάνει και ο Τζόρτζεβιτς, χωρίς οι παίκτες του ΠΑΟΚ να τηρήσουν το λεγόμενο φερ-πλέι), ενώ ο Ίβιτς όφειλε εν πάση περιπτώσει να γνωρίζει ότι ένας άγγλος ποδοσφαιριστής, και δη νεοφερμένος στην Ελλάδα, σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να το εφάρμοζε. Όσο για το φράγμα του Κοντρέρας, δεν είναι βέβαια βίαιο μαρκάρισμα, είναι όμως σαφές φάουλ εκ προθέσεως, ο Κοντρέρας αφήνει την μπάλα και πάει στον Ντιόγο, και μόλις πριν από λίγα λεπτά είχε δεχτεί κίτρινη κάρτα ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και ο Πάντος. Η πιο δύσκολη φάση για τη διαιτησία έγινε στο δεύτερο λεπτό της παράτασης, όταν ο Μπακαγιόκο έφυγε μόνος του προς το τέρμα του Νικοπολίδη, τον πρόλαβε όμως και τον ανέκοψε ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Εκ πρώτης όψεως φάνηκε ότι υπήρχε περίπτωση ανατροπής με το χέρι, ή έστω φράγματος, στην αργή κίνηση φαίνεται ότι μάλλον ο Παπαδόπουλος προλαβαίνει τον Μπακαγιόκο, ο οποίος είχε ανοίξει την μπάλα και προτίμησε να πέσει κάτω βλέποντας ότι ο Παπαδόπουλος τον πρόλαβε. Σίγουρα έχουμε δει παρόμοιες φάσεις να σφυρίζονται φάουλ στο ελληνικό ποδόσφαιρο, και ιδιαίτερα υπέρ του Ολυμπιακού, και θα ήταν και κόκκινη κάρτα αν δινόταν φάουλ, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Κουκουλάκη που δεν το έδωσε. Γενικά η διαιτησία του μου φάνηκε πολύ καλή, με μεγαλύτερο λάθος της μια φάση περίπου στο 113΄, όταν ο Ντάρμπισιρ κρατούσε τον Σορλέν από το χέρι, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του και ο Σορλέν να του κάνει μια χειρονομία στο πρόσωπο καθώς έφευγε. Ο διαιτητής διέκοψε καθυστερημένα το παιχνίδι με υπόδειξη του επόπτη, όχι για να υποδείξει φάουλ και κίτρινη κάρτα στον Ντάρμπισιρ, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο, θεωρώντας φάουλ και κίτρινη κάρτα τη χειρονομία του Σορλέν. Από κει και πέρα, η διαιτησία θα βελτιωθεί στην Ελλάδα όταν αρχίσουν να τη βοηθούν και λίγο οι παίκτες, και όχι να βουτάν κάθε τρεις και λίγο για να πάρουν υπαρκτά ή ανύπαρκτα φάουλ από σπρωξίματα ή επαφές, κι όταν πάψουν οι φίλαθλοι να ασχολούνται μαζί της και να προσπαθούν να την επηρεάσουν. Απόψε στο Καραϊσκάκη οι οπαδοί του γάβρου ήταν τόσο πιεστικοί κάθε φορά που έπεφτε ένας δικός τους κάτω, ξεσήκωναν τόσο συχνά το γήπεδο με κραυγές διαμαρτυρίας, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να μην παρασυρθεί κάποια στιγμή και ο διαιτητής. Γι' αυτό λέμε από παλιά ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να κερδίζει ΚΑΙ τη διαιτησία. Απόψε συνέβη όμως το αντίθετο, δηλαδή βρήκαμε άλλοθι τη διαιτησία για μια ακόμη μέτρια εμφάνιση στην Αθήνα. Η συζήτηση αυτή αποπροσανατολίζει, αλλά και δυναμιτίζει το κλίμα ενόψει ενός δύσκολου ντέρμπι την Κυριακή.

Αυτό που θα πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ αν θέλει να μην του δίνονται φάουλ και αποβολές, είναι να παίξει πιο ενεργητικό και πιο επιθετικό ποδόσφαιρο. Όποιος αμύνεται συνέχεια, κάποια στιγμή θα το κάνει το λάθος, ιδιαίτερα μάλιστα όταν δεν κρατά την ψυχραιμία του, όπως π.χ. ο Ίβιτς, αλλά και ο Κοντρέρας, που υποπτεύομαι ότι δεν χώνεψε ποτέ την κεφαλιά που έχασε από τον Ντιόγο στη φάση του γκολ και βάλθηκε να τον κυνηγά σε όλο το γήπεδο για να τον σβήσει. Πριν την αποβολή του μάλιστα προθερμαίνονταν ήδη ο Μπιζέρα, και υποπτεύομαι ότι ο Σάντος σκεφτόταν να τον αντικαταστήσει, για να μη φάει κι άλλη κίτρινη, αλλά τελικά δεν τον πρόλαβε. Να σημειώσω ότι σκιά του εαυτού τους ήταν ο Μουσλίμοβιτς (μάλλον η χειρότερή του εμφάνισή με τη φανελλα του ΠΑΟΚ), αλλά και ο Κονσεϊσάο, μέτριοι οι Μαλεζάς-Σορλέν, ενώ μου άρεσε ο Ίβιτς, με εξαίρεση τη φάση της αποβολής του, ο Αραμπατζής, με εξαίρεση τη φάση της αποβολής του Κοντρέρας, οπότε υπερφαλλαγίστηκε, αλλά και ο Μπιζέρα, που εκτιμώ πως θα αντικατασρήσει επάξια τον Κοντρέρας την Κυριακή.

Συνθέσεις:

Ολυμπιακός: Νικοπολίδης, Πάντος, Παπαδόπουλος, Ζεβλάκοφ, Λεονάρντο (98΄ Όσκαρ), Πατσατζόγλου (46΄ Ντάρμπισαϊρ), Ντουντού, Γκαλέτι, Τζόρτζεβιτς (87΄ Μήτρογλου), Μπελούτσι, Ντιόγο

ΠΑΟΚ: Χαλκιάς, Αραμπατζής, Μαλεζάς, Κοντρέρας, Σνάουτσνερ (70΄ Μπακαγιόκο), Βερόν (77΄ Μπιζέρα), Ίβιτς, Σορλέν, Κονσεϊσάο, Λίνο, Μουσλίμοβιτς (83΄ Κωνσταντινίδης)

Σκόρερ: 46΄ Ντιόγο, 109΄ Ντάρμπισαϊρ

Κίτρινες κάρτες: 69΄ Ντουντού, 71΄ Πάντος, 90΄+ Μήτρογλου - 43΄ Μουσλίμοβιτς, 59΄ Κοντρέρας, 74΄ Βερόν, 76΄ Ίβιτς, 112΄ Σορλέν

Κόκκινες κάρτες: 74΄ Κοντρέρας (2η κίτρινη), 80΄ Ίβιτς (2η κίτρινη)

Διαιτητής: Μ. Κουκουλάκης (Ηρακλείου)