ΑΕΚ - ΠΑΟΚ 1-0

Συνθέσεις:

ΑΕΚ: Σάχα, Γεωργέας, Χουανφράν, Μαϊστόροβιτς, Κυργιάκος, Πελετιέρι, Ενσαλίβα, Εντίνιο (81’ Πλιάτσικας), Καφές (90’+1’ Χετεμάι), Τζιμπούρ, Μπλάνκο (90’+1’ Παυλής).

ΠΑΟΚ: Χαλκιάς, Σνάουτσνερ, Δάρλας, Κοντρέρας, Μάρκος Αντόνιο, Γκαρσία, Βερόν, Λάκης (24’ Βιεϊρίνια, 68’ Μαλεζάς), Κωνσταντινίδης, Ιβιτς (57’ Μπακαγιόκο), Μουσλίμοβιτς.

ΣΚΟΡΕΡΣ: 45’ Τζιμπούρ

Κόκκινες κάρτες: 66’ Κοντρέρας
Κίτρινες κάρτες: 27’ Κοντρέρας, 56’ Εντίνιο, 66’ Τζιμπούρ, 69’ Κυργιάκος, 73’ Πελετιέρι - 45’+3’ Ιβιτς

Διαιτητής: Καλόπουλος (Θεσ/νίκης)

Ραντεβού στα πλέι-οφ

Μετά από ένα ντέρμπι με αρκετή ένταση, η ΑΕΚ έδειξε ότι ήθελε τη νίκη σαφώς περισσότερο από τον ΠΑΟΚ και κέρδισε δίκαια με 1-0, με γκολ του Τζιμπούρ στο 45΄, ενώ έχασε ευκαιρίες και για μεγαλύτερο σκορ. Από την άλλη πλευρά, ο ΠΑΟΚ έκανε ένα κακό παιχνίδι, στο πρώτο ημίχρονο δεν κατάφερε να ελέγξει το ρυθμό του αγώνα, βρισκόταν διαρκώς πίσω από τους παίκτες της ΑΕΚ σε μια μόνιμα αμυντική και παθητική στάση, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο, μόλις άρχισε να ισορροπεί και να αποσπά την πρωτοβουλία των κινήσεων, έμεινε με δέκα παίκτες λόγω της αψυχολόγητης ενέργειας του Κοντρέρας στο 66΄ και κάπου εκεί τελείωσαν όλα.

Δεν θέλω να μείνω ιδιαίτερα στο αγωνιστικό μέρος του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Από τη στιγμή που υπάρχουν πλέι-οφ και ο ΠΑΟΚ βρισκόταν πριν την έναρξη του αγώνα οκτώ ολόκληρους βαθμούς μπροστά από την ΑΕΚ, καταλαβαίνει κανείς ότι και μόνο το σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος υπαγορεύει ουσιαστικά το αποτέλεσμα. Πόσες φορές μπορεί ο ΠΑΟΚ να κερδίσει την ΑΕΚ εκτός έδρας μέσα στην ίδια αγωνιστική περίοδο; Φαντάζομαι όχι περισσότερες από μία. Ας είναι λοιπόν η σωστή φορά. Γιατί αν ήταν τώρα, είτε 8 βαθμούς διαφορά έχεις από την ΑΕΚ είτε 11, είναι το ίδιο και το αυτό. Μεταφράζονται σε 2 βαθμούς διαφοράς στα πλέι-οφ. Κι αν κληρωθείς πρώτη αγωνιστική των πλέι-οφ στο ΟΑΚΑ και χάσεις, θα βρεθείς με το καλημέρα στο μείον ένα και θα ψάχνεις να βρεις τι έφταιξε. Ενώ τώρα είμαστε ήδη στο συν ένα, και με ένα χικάκι στο ΟΑΚΑ (αν όχι διπλό) διατηρούμε το προβάδισμα, κι άντε γεια σας! Συνεχίζουμε ακάθεκτοι, λοιπόν.

Θέλω όμως να σταθώ σε ορισμένα φαινόμενα που άπτονται γενικότερα της λειτουργίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και αναφέρομαι όχι μόνο στη διαιτησία, αλλά και στη συμπεριφορά ποδοσφαιριστών, προπονητών, παραγόντων, δημοσιογράφων και φιλάθλων. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε τι ποδόσφαιρο θέλουμε.

Δεν γίνεται να τελειώνει το Μάντεστερ Γιουνάιτεντ - Τσέλσι με 17 φάουλ, κι εμείς εδώ στην Ψωροκώσταινα να φτάνουμε τα 70 και τα 80 φάουλ ανά παιχνίδι.

Δεν γίνεται σε ένα πρωτάθλημα τόσο δυνατό και με τόσο έντονη σωματική επαφή σαν το αγγλικό να μην έχουμε σχεδόν καθόλου νεκρό χρόνο και καθυστερήσεις από τραυματισμούς, οι παίκτες να μένουν όρθιοι πάση θυσία, κι εδώ στην Ελλάδα να πέφτουν με το παραμικρό κάτω, να σφαδάζουν και να χτυπιούνται, και μόλις δουν ότι πέτυχαν αυτό που ήθελαν να σηκώνονται πάνω σαν να μην τρέχει τίποτα.

Το κακό έχει πλέον παραγίνει και δεν πάει άλλο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάει μπροστά το ελληνικό ποδόσφαιρο αν δεν αλλάξουμε μυαλά. Όσο για μας τους Παοκτσήδες, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ΠΑΟΚ είναι κι αυτός μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου, κι επομένως ούτε κι αυτός πρόκειται να φτάσει εκεί που όλοι μας ονειρευόμαστε αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Ο αθλητισμός καταξιώθηκε στη συνείδηση των κοινωνιών όχι μόνο γιατί προσφέρει ωραίο θέαμα, όχι μόνο γιατί χαρίζει ωραία και υγιή κορμιά στους αθλούμενους, αλλά και γιατί είναι φορέας κάποιων ανθρώπινων αξιών. Υπάρχει ας πούμε το "ευ αγωνίζεσθαι", υπάρχει η ευγενής άμιλλα, υπάρχει το ομαδικό πνεύμα.
Ειδικά το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που καταξιώνει τη συλλογικότητα, τη νοημοσύνη, αλλά και την παλικαριά. Όταν οι Άγγλοι το εφηύραν, αρχικά δεν υπήρχε οφ-σάιντ. Κάποια στιγμή διαπίστωσαν ότι δεν ήταν αντρίκιο να παίρνει κάποιος την μπάλα και να σκοράρει χωρίς να έχει περάσει πρώτα ούτε έναν αντίπαλό του. Γι΄ αυτό καθιέρωσαν το οφ-σάιντ. Ας κάτσουμε κι εμείς σήμερα να σκεφτούμε ποιο ποδόσφαιρο θέλουμε. Αυτό της παλικαριάς, ή το άλλο της πουστιάς;
Έχω σιχαθεί τη ζωή μου να βλέπω βούτες κάθε Κυριακή. Οι ποδοσφαιριστές στη χώρα μας περνούν πιο πολλή ώρα οριζοντιωμένοι, παρά όρθιοι. Με το που θα τους ακουμπήσει κάποιος πέφτουν κάτω για να πάρουν φάουλ. Αν νιώσουν κάποια πιο αντισυμβατική επαφή, σαν κουτουλιά ας πούμε, πέφτουν κάτω και σφαδάζουν για να κερδίσουν αποβολή του αντιπάλου. Μόλις ο διαιτητής βγάλει την κόκκινη κάρτα από το τσεπάκι του, σηκώνονται πάνω σαν να μην τρέχει τίποτα! Αν η ομάδα τους δέχεται μια επικίνδυνη αντεπίθεση και δεν έχουν άλλο τρόπο να τη σταματήσουν, πέφτει κάποιος κάτω και κάνει τον τραυματισμένο, εξαναγκάζοντας τον αντίπαλο να πετάξει την μπάλα έξω, σαν κίνηση φερ-πλέι. Ουαί κι αλίμονο, όμως. Αυτό δεν είναι fair play, είναι ένα μεγάλο "unfair", μια μαχαιριά στην καρδιά του ποδοσφαίρου και του ευ αγωνίζεσθαι.

Ποια τα αποτελέσματα όλου αυτού του καραγκιόζ μπερντέ;

Πρώτα απ' όλα ο ρυθμός του ελληνικού ποδοσφαίρου παραμένει χαμηλός. Κάτω από τα ευρωπαϊκά στάνταρ. Το παιχνίδι διακόπτεται συνεχώς. Κάθε τρεις και λίγο σφύριγμα. Οι δε "τραυματισμοί" παγώνουν και βγάζουν κι άλλο εκτός ρυθμού τους παίκτες. Αποτέλεσμα; Οι ομάδες μας να παραμένουν μη ανταγωνιστικές διεθνώς.

Δεύτερον, το θέαμα που προσφέρουν στους φιλάθλους είναι κάτω του μετρίου. Δεν γίνονται συνδυασμοί. Δεν μπορεί να υπάρξει κυκλοφορία της μπάλας. Κάθε ποδοσφαιριστής δεν κοιτάζει πώς να ολοκληρώσει την προσπάθειά του, αλλά πώς να πέσει κάτω για να πάρει φάουλ. Κι όσο χειρότερο είναι το θέαμα που βλέπουν οι φίλαθλοι, τόσο πιθανότερο είναι να στρέφεται η προσοχή τους αλλού...

Τρίτον, η δίκαιη διαιτησία καθίσταται σχεδόν αδύνατη. Όταν έχει να αντιμετωπίσει 22 καραγκιόζηδες, οι οποίοι ανά πάσα ώρα και στιγμή κοιτάζουν πώς να τον κοροϊδέψουν, λογικό είναι, ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος διαιτητής, ακόμα και ο πιο ικανός, κάπου να κάνει λάθος. Δεν σας φαίνεται παράξενο πώς ο Κύρος Βασσάρας, διαιτητής εγνωσμένου κύρους διεθνώς, κάθε φορά που παίζει στην Ελλάδα τα κάνει μούσκεμα; Ή τουλάχιστον, κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα κάνει μούσκεμα;

Τι μπορεί να γίνει;

Πρώτα απ' όλα να συμφωνήσουμε όλοι ότι αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Κι ότι θέλουμε να δούμε ποδόσφαιρο. Γιατί και περισσότερο θα το φχαριστηθούμε, και οι ομάδες μας θα πάνε μπροστά και θα προοδεύσουν στην Ευρώπη.

Να αντικατασταθεί αυτός ο αστείος Βαρούχας, που τόσο κακό έχει κάνει, από έναν άνθρωπο της σωστής νοοτροπίας. Σωστή νοοτροπία έχει π.χ. ο Βασίλης Μπορμπόκης. Θα υπάρχουν κι άλλοι, φυσικά. Σκοπός των "αμφισβητούμενων φάσεων" της Αθλητικής Κυριακής δεν θα πρέπει να είναι ένα εβδομαδιαίο δικαστήριο που θα κρίνει ποιος αδικήθηκε και ποιος ευνοήθηκε. Κάθε Κυριακή όλο και κάποιο ανθρώπινο λάθος θα γίνει, κάποιος θα αδικηθεί, κάποιος θα ευνοηθεί. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι να μάθουμε σωστά τους κανονισμούς. Οι φάσεις πρέπει να επιλέγονται με αυτό το κριτήριο. Και να είναι λίγες. Δεν είναι δυνατόν να δαπανούμε τα τρία τέταρτα διυλίζοντας τον κώνωπα στις αμφισβητούμενες φάσεις και μόνο το ένα τέταρτο θαυμάζοντας τις ομορφότερες φάσεις και βλέποντας ποδόσφαιρο. Είναι κατάντια. Και ας σταματήσει επιτέλους αυτή η βαρούχεια λογική του "υπάαααρχει επαφή", άρα είναι φάουλ-πέναλτι-αποβολή και δεν ξέρω γω τι άλλο. Το ποδόσφαιρο παίζεται με τους παίκτες όρθιους, όχι ξαπλωτούς.

Να δημιουργηθεί μια επιτροπή σοφών που θα τιμωρεί τους θεατρίνους ποδοσφαιριστές με ποινές αρκετών αγωνιστικών, ανεξαρτήτως του αν το θεάτρό τους έγινε αντιληπτό ή όχι από τους διαιτητές. Μόνον έτσι θα σταματήσουν οι παίκτες τις βούτες. Να τιμωρεί επίσης και τους μονίμως διαμαρτυρόμενους. Τέτοιοι παίκτες κάνουν μεγάλο κακό, γιατί ξεσηκώνουν και τον κόσμο στις εξέδρες και εκβιάζουν καταστάσεις.

Αυτή η επιτροπή σοφών να αναλάβει γενικώς να επανακαθορίσει τους όρους του παιχνιδιού στη χώρα μας, με έμφαση στο θεάμα και τον εξευρωπαϊσμό. Να φέρουμε αλλοδαπούς ειδήμονες, που καμία σχέση δεν θα έχουν με σωματειακές προτιμήσεις. Π.χ. τον Φρισκ, τον Ρεχάγκελ, κάποιον βετεράνο μεγάλο παίκτη τύπου Πλατινί κλπ.

Ας καταλάβουμε κι εμείς οι οπαδοί ότι κάτι τέτοιο θα είναι προς το συμφέρον των ομάδων μας. Οι συζητήσεις για το ποιος αδικήθηκε και ποιος ευνοήθηκε είναι αδιέξοδες και δεν οδηγούν πουθενά. Αν καταφέρουμε να κάνουμε καλύτερο το ποδόσφαιρό μας θα ευνοηθούμε όλοι.

Ας καταλάβουμε επίσης ότι δεν είναι πρόβλημα μόνο των διαιτητών, και μάλιστα ατομικό. Τι να σου κάνουν οι διαιτητές; Όπως τους λέει ο Βαρούχας σφυρίζουν. Αφού αυτόν ακούει όλη η Ελλάδα. Τους έχουμε βγάλει όλους σκάρτους. Το ζήτημα είναι να αποφασίσουμε σε μια ενιαία γραμμή και να εκπαιδεύσουμε τους διαιτητές αναλόγως. Από κει και πέρα λάθη θα γίνονται πάντα.

Εμείς εδώ στον ΠΑΟΚ, ας καταλάβουμε ότι διαθέτουμε έναν μεγάλο ηγέτη, ένα μεγάλο κεφάλαιο, που ξεπερνάει τα σωματειακά όρια. Και σήμερα στο ΟΑΚΑ καταχειροκροτήθηκε. Ας κάνει ο Θόδωρος Ζαγοράκης πρώτος ένα βήμα για πάρει μπροστά όλη η διαδικασία αναμόρφωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι ύστατη ώρα. Δεν πάει άλλο. Ο Κοντρέρας νομίζω γι' αυτό εκνευρίστηκε κι αποβλήθηκε. Του έκανε ένα θέατρο πριν από λίγα λεπτά ο Τζιμπούρ και "τρελάθηκε". Είχε χάσει και την κεφαλιά στη φάση του γκολ... Δεν ήθελε άλλο. Έχασε την ψυχραιμία του. Όσο όμως το ποδόσφαιρό μας θα μετατρέπεται σε θέατρο πουστιάς, τόσο περισσότερο οι παίκτες θα χάνουν την ψυχραιμία τους, οι κόκκινες κάρτες θα πληθαίνουν, το άθλημα θα ξεφτιλίζεται. Κι επειδή βλέπω σε τι κοινωνική κρίση βρισκόμαστε και πόσο ανήμποροι είμαστε να κάνουμε κάτι, αναρωτιέμαι:

Θόδωρε Ζαγοράκη, μήπως ήρθε η ώρα σου;